Historiek

1942-1949 : de pioniersjaren van FC Nederbrakel

Vóór de Tweede wereldoorlog bestonden er te Nederbrakel twee voetbalploegen, namelijk Sporting Club Nederbrakel en FC ER OP Nederbrakel. Beide clubs verdwenen respectievelijk in 1934 en 1935 van het toneel. De talrijke voetbalenthousiasten in Nederbrakel en omgeving moesten het vervolgens enkele jaren zonder voetbalploeg stellen. Er werd toen dan maar aan straatvoetbal gedaan. Ook de weides van de plaatselijke landbouwers vormden het ideale decor om een balletje te trappen. Na verloop van enkele jaren werden de geesten rijp genoeg geacht om aan competitievoetbal te doen. Tijdens de oorlog, meer bepaald op 10 januari 1942 werd er een nieuwe ploeg opgericht onder impuls van Albert Van Wielendaele en ex-wielrenner Hubert De Geeter. Beide pioniers zorgden voor het nodige materiaal. De nieuwe club werd boven de doopvont gehouden onder de benaming “Rode Duivels Nederbrakel”. Dit werd echter door de Belgische Voetbalbond niet aanvaard want enkel en alleen de nationale ploeg mocht de naam “Rode duivels” dragen. Op 25 februari 1942 werd definitief voor de benaming “FC Nederbrakel” gekozen. De club werd bij de Belgische Voetbalbond aangesloten onder het stamnummer 3440. De clubkleuren waren rood en zwart. Het eerste bestuur was als volgt samengesteld : voorzitter dokter Nasère De Graeve, ondervoorzitter Albert Van Wielendaele, secretaris Ghislain Otte en penningmeester Leon Van Twembeke. Het selectiecomité bestond uit Julien D’Haeyer, Fernand Van Elsuwé en Germain D’Haeyer. Het lokaal bevond zich bij Hubert De Geeter (Labrieze). Vanaf 1 juli 1971 werd de verkorte benaming FC Brakel in gebruik genomen. In de Brakelse regio en ook ver erbuiten ging de club door het leven onder de overbekende benaming “FeeCee”.

FC Nederbrakel speelde zijn allereerste oefenpartijtjes voetbal aan de huidige Geraardsbergsestraat (Herreweg in die tijd), op het terrein van het vroegere Sporting Club Nederbrakel. Dit voetbalplein was gelegen langsheen het huidige industrieterrein, langs de kant van het Rondpunt, daar waar anno 2018 de gebouwen van de winkelketen Aldi gesitueerd zijn. Naar verluidt was dit terrein niet veel meer dan een patattenveld. De eerste vriendenwedstrijd betwistte men er tegen SK Geraardsbergen. Al snel werd uitgeweken naar het domein van de Koningsbronnen aan de Brusselsestraat te Nederbrakel, eigendom van Jozef Meirschman en gelegen naast de spoorweg. Rond datzelfde moment begon FC Nederbrakel in competitieverband te spelen. Het aldaar gelegen terrein was eerder in gebruik door FC ER OP Nederbrakel. Deze club huldigde het terrein aan de Koningsbronnen in op O.H. Hemelvaart op 25 mei 1933. Die dag werden er 2 wedstrijden gespeeld : om 14u30 FC ER OP Nederbrakel tegen U.S. Lessinoise en om 16 uur de veteranen van Royal Daring club van Brussel tegen de Voyageurs FC van Brussel. Op de aankondigingsaffiche stond vermeld dat Royal Daring Club maar liefst 6 oud-internationalen in zijn rangen telde, namelijk de spelers Swartenbroeckx, Vlamynck, Van der Meeren, Wright F, Verstraeten en Verlinden. Footballclub “ER Op”, de eerste in competitie spelende Nederbrakelse ploeg ooit, ging ter ziele na het seizoen 1934-1935. Eerder had deze club nog gevoetbald op een terrein aan de Gauwstraat. FC ER OP werd dus enkele jaren later aan de Koningsbronnen opgevolgd door FC Nederbrakel, dat aldaar na de oorlogsjaren zou uitgroeien tot een volwaardige sportvereniging. Na de oprichting van FC Nederbrakel in 1942 zou de naam ER OP nog een tijdje verder gebruikt worden. Ondanks dat de club “FC” noemde werd in documenten over de eerste vier seizoenen nog de naam “ER OP” afgedrukt. Vanaf het seizoen 1946-1947 staat er “FC” vermeld. Verschillende oude FC-supporters beweren dan ook anno 2018, dat FC Nederbrakel een voortzetting was van het oude “ER OP”. Dienaangaande is via de overlevering nog volgend versje bekend :

och herre, herre, herre
den ER OP viel omverre
en de FeeCee kroop ER OP
met een wandelstok

Tijdens de oorlogsjaren was voetbal spelen niet altijd zo vanzelfsprekend. Voetbalspelers konden gemobiliseerd worden. Het voetbalterrein kon ingenomen worden door het leger en diende te fungeren als opslagplaats. Men riep toen dan ook noodcompetities in het leven. In zo’n competitie werden de clubs niet ingedeeld naar sterkte, maar wel op grond van afstanden. Clubs die bij elkaar in de buurt zaten, werden in dezelfde groep ingedeeld. Dit kwam tegemoet aan de problemen die er waren om over grotere afstanden te reizen. De reistijd mocht vooral niet te lang zijn. Degradatie of promotie was in een noodcompetitie niet mogelijk. In bepaalde noodcompetities namen soms slechts een beperkt aantal ploegen deel waarbij dan de spelkalender tweemaal werd gespeeld. In die tijd verliepen de verplaatsingen naar andere clubs niet van een leien dakje. Meermaals zette men per fiets aan, zelfs te voet. FC Nederbrakel vatte ook reisjes aan met de vrachtwagen van kolenhandelaar Paul Otte. Er waren ook verplaatsingen met de trein. Later schakelde men over op verplaatsingen per autobus. Eén van de eerste verplaatsingen met de FC-bus was een trip naar Borsbeke. Ver zou de bus niet komen, want in de Kasteeldreef te Sint-Maria-Oudenhove liet hij het afweten. Van voetballen was die dag geen sprake meer…

1942-1943

FC Nederbrakel begon zijn voetbalavontuur bij aanvang van het seizoen 1942-1943 in de Noodcompetitie – Denderstreek A, waarin 10 ploegen actief waren. De club diende het op te nemen tegen Sparta Geraardsbergen, SK Geraardsbergen, Toekomst Borsbeke, FC Impegem, SV Zottegem, SR Herzele, FC Ninove, Standaard Denderleeuw en Michelbeke VV.
FC Nederbrakel was echter niet opgewassen tegen zijn tegenstrevers en eindigde in zijn eerste seizoen op de laatste plaats. Roodzwart sloot het seizoen af met 9 punten uit 18 wedstrijden, kon drie wedstrijden winnen, driemaal gelijk spelen en werd twaalf keer geconfronteerd met een nederlaag. De twee Geraardsbergse ploegen voerden de kop van de rangschikking aan. Sparta Geraardsbergen werd eerste met 4 punten voorsprong op SK Geraardsbergen. Onderaan werd Michelbeke voorlaatste en telde 3 punten meer dan het laatst geklasseerde FC Nederbrakel. In het Geraardsbergse waren er de derbys tussen Sparta Geraardsbergen en SK Geraardsbergen, waarbij Sparta met 3 van de 4 punten aan de haal ging. Deze twee confrontaties zouden later een extra historisch tintje krijgen want het zou maar liefst nog 76 jaar duren vooraleer beide clubs opnieuw de degens kruisten. Ze kwamen opnieuw tegen elkaar uit tijdens het seizoen 2018-2019. Door fusie was Sparta ondertussen Sparta Moerbeke-Geraardsbergen geworden, SK werd SV Geraardsbergen.

De voetbalploeg van FC Nederbrakel uit het jaar 1942 :

Knielend v.l.n.r. : verzorger Albert De Smet, Lucien Baguet, Walter Coppens, Roger Bastien,
Cyriel De Mets, Marcel Romeyns.
Staand v.l.n.r. : bestuurslid Julien D’Haeyer, Jozef Van De Vijver, Gaston Vonck, Marcel Roos,
Robert Roman, Germain Tortelboom, Albert Van Cauwenberge.

1943-1944

Tijdens het seizoen 1943-1944 werd er uit een ander voetbalvaatje getapt want FC Nederbrakel rijfde de eerste kampioenstitel binnen. De club werd eerste in de Tweede gewestelijke B met 33 punten uit 20 wedstrijden en liet 15 overwinningen optekenen. SV Zottegem strandde op de tweede plaats, terwijl Toek. Borsbeke derde eindigde. Aangezien er slechts 6 ploegen in competitie waren en er 20 wedstrijden plaatsvonden, kan het niet anders dan dat de kalender twee keer werd gespeeld. Michelbeke VV werd dat seizoen vierde, Herzele vijfde en Rac. Haaltert zesde en laatste. FeeCee scoorde 79 keer en incasseerde 22 goals, terwijl het laatste geklasseerde Haaltert quasi dezelfde cijfers liet noteren, maar dan in omgekeerde volgorde (23-78).
Op een foto van de kampioenploeg van FC Nederbrakel van het seizoen 1943-1944 werden volgende personen afgebeeld : Lucien Baguet, Michel Roeland, Roger Bastien, Cyriel De Mets, Marcel Romeyns, Jozef Van De Vijver, Marcel Roos, Gaston Vonck, Albert Van den Berghe, Steenhout en Albert Van Cauwenberge.

1944-1945

Na het seizoen 1944-1945 eindigde FC Nederbrakel als laatste in de Tweede provinciale A, maar aangezien het door de oorlogsomstandigheden een noodcompetitie betrof waren er geen dalers en geen klimmers. De Tweede provinciale bestond toen uit een A en een B-reeks. De club presteerde erg zwak en verloor maar liefst 15 van zijn 16 wedstrijden. De FC-doelman werd 98 keer geklopt, aan een gemiddelde van zes tegendoelpunten per wedstrijd. Standaard Denderleeuw eindigde als eerste vóór SK Deinze. Beide clubs waren echter over heel de lijn elkaars evenknie. Het enige wat hun in de eindrangschikking van elkaar onderscheidde was het feit dat Denderleeuw één doelpunt meer maakte dan SK Deinze. SV Oudenaarde eindigde derde met één punt minder.
In november van het oorlogsjaar 1944 stierf de onfortuinlijke FC-aanvaller Roger Bastien op 21-jarige leeftijd als een held en martelaar in het concentratiekamp van Neuengamme (Duitsland), nadat hij eerder verklikt werd. Van deze Ronsenaar is een in het Frans geschreven doodsbeeldje bewaard gebleven, waarvan de tekst boekdelen spreekt.: “Trahi et emmené en captivité le 23 août 1944, il meurt en martyr, loin de sa chère famille, ayant souffert les plus atroces douleurs de la part d’un ennemi détesté. Comme tant de ses camarades, il mourut sans plainte, ni murmure ….“. Ook zijn opgeruimd karakter en zijn sportieve kwaliteiten komen ter sprake : “Aimable… sympathique et serviable, il comptait beaucoup d’amis, c’était un si brave garçon nous dit sa maman. Ses prouesses et ses qualités sportives firent de lui un chef adoré…chéri et recherché…“. Anno (november) 2020 is bij verschillende hoogbejaarden uit de FC-middens de herinnering aan de tragisch eindigende levensloop van voorspeler Roger Bastien nog springlevend. Als jonge kerels zagen ze hem bovendien nog voetballen bij FC Nederbrakel.

1945-1946

Tijdens het seizoen 1945-1946 werd FC Nederbrakel ingedeeld in de Tweede provinciale, een reeks die overéén kwam met de huidige Eerste provinciale. Van bij de aanvang verzeilde de club echter in het sukkelstraatje, werd sportief veel te zwak bevonden en eindigde uiteindelijk als laatste in de reeks. De degradatie werd een feit. Roodzwart sprokkelde met moeite slechts 8 punten bijéén, verloor 25 van de 30 wedstrijden en diende 148 tegengoals te incasseren. De concurrentie was dan ook bikkelhard geweest met tegenstrevers zoals o.a. SV Oudenaarde, SV Temse, SK Beveren, SK Deinze, FC Gerda Sint-Niklaas, FC Ninove, Racing Gavere, Racing Wetteren, Standaard Lokeren, …
Gouwgenoot SV Oudenaarde speelde dat seizoen kampioen. Buurtploeg Sparta Geraardsbergen kon zich in de rangschikking handhaven op de 14^de plaats. De degradatie naar een lagere reeks bracht FC Nederbrakel bovendien ook in een bestaanscrisis. In die mate zelfs dat men er aan dacht om te verzaken aan de competitiedeelname. In juli 1946 trad het hoofdbestuur af. Vier en half jaar na de oprichting stond FC Nederbrakel op de rand van de afgrond en op het punt om te verdwijnen. De nog jonge voetbalploeg was ondertussen bij de bevolking al erg populair geworden. Verschillende mensen stonden dan ook op om de verantwoordelijkheid op zich te nemen om de club in stand te houden. En het was hen menens want er werd verder gevoetbald. Het nieuw bestuur bestond uit voorzitter Raf Van Den Bossche, ondervoorzitter Paul Otte, secretaris Willy Rombaut en penningmeester Frans Baguet.

1946-1947

Bij de aanvang van het seizoen 1946-1947 werd met weinig geld en materiaal van wal gestoken in de Tweede gewestelijke C. Slechts twee spelers van vorig jaar bleven over, namelijk Marcel Romeyns en Gaston Vonck. De zwarte wolken van het vorig seizoen waren sportief alles behalve verdreven want FC Nederbrakel speelde een erg bleek seizoen. De club eindigde als 10^de met 8 punten uit 20 wedstrijden, kon slechts 3 keer winnen en werd 15 keer in het verlies geduwd. SV Zottegem speelde kampioen met 4 punten voorsprong op Adelaars Aalst. Voor de kortste verplaatsingen werd er afgezakt naar de velden van SR Herzele en Rap. Overboelare.

1947-1948

Na de campagne 1947-1948 eindigde FC Nederbrakel in de middenmoot van het klassement op de 9^de plaats met 28 punten uit 30 wedstrijden. Sint Raphael Herzele legde beslag op de kampioenstitel met 2 punten voorsprong op FC Ninove. De laatste plaats in de reeks was weggelegd voor Rap. Ophasselt. De voetbalbond besliste na het seizoen om in de Tweede gewestelijke van 3 reeksen op 2 over te gaan. De eerste 9 ploegen bleven in de Tweede gewestelijke, terwijl de laatste 7 ploegen naar een lagere reeks dienden te zakken. FC Nederbrakel en Ol. Burst eindigden beiden op de 9^de plaats met eenzelfde aantal punten. Bovendien totaliseerden beide clubs éénzelfde aantal gewonnen, verloren en gelijkgespeelde wedstrijden. Er vond een testmatch plaats om uit te maken wie er in de Tweede gewestelijke mocht blijven. FC Nederbrakel won het pleit en wist aldus zijn behoud te verzekeren.

Gaston Vonck, speler uit de jaren veertig van FC Nederbrakel.
Anno 2020 nog steeds bekend bij de oude FC-supporters.

1948-1949

Tijdens het seizoen 1948-1949 werden geen hoge toppen geschoren. FC Nederbrakel speelde in de Tweede gewestelijke een eerder zwak seizoen. De prestaties op de grasmat waren wel van die aard dat het behoud kon verzekerd worden. De club eindigde 13^de in het eindklassement, behaalde 21 punten uit 30 wedstrijden, won 9 wedstrijden en verloor er dubbel zoveel. FC Evergem Center werd de afgetekende kampioen van de reeks en werd gevolgd door 2 Gentse ploegen, Standaard Gent (2^de) en WS Gent (3^de), respectievelijk op een achterstand van 10 en 11 punten. FC Aalter werd hekkensluiter.
In de tweede helft van de veertiger jaren werden in de FC-entourage erg grote verdiensten toebedeeld aan het drietal Jozef Van den Abeele, Frans Baguet en vooral Willy Rombaut. Er werd door hen op geen inspanning onder of boven gekeken, waar en wanneer ook. Met hun inzet, enthousiasme en begeestering belichaamden ze de ziel en de ruggengraat van de club.

1949-1950

In 1949-1950, na enkele middelmatige seizoenen voetbal in de Tweede gewestelijke, deemsterde FC Nederbrakel tijdens de loop van het seizoen totaal weg met als gevolg afgetekend de allerlaatste plaats in het eindklassement. De club degradeerde voor de tweede keer in zijn bestaan en werd doorverwezen naar de lagere Derde gewestelijke. Roodzwart behaalde 10 punten uit 30 wedstrijden, verloor 24 keer en kon slechts 4 keer de baas blijven over zijn tegenstrever. De verdeling van de ereplaatsen in de rangschikking was dit jaar een onderonsje voor de Gentse ploegen. White Star Gent mocht zich tot kampioen kronen en liet Sparta Gent (2^de) en Standaard Gent (3^de) achter zich. Sparta Geraardsbergen eindigde op de voorlaatste plaats (15^de).

1942-1943 : Noodcompetitie-Denderstreek A : 10^de met 9 punten uit 18 wedstr (3 g, 12 v, 3 z)
(g = gewonnen, v = verloren, z = gelijkspel)
1943-1944 : Tweede gewestelijke B : 1^ste met 33 punten uit 20 wedstrijden (15 g, 2 v, 3 z)
1944-1945 : Tweede provinciale A : 9^de met 2 punten uit 16 wedstrijden (1 g, 15 v, 0 z)
1945-1946 : Tweede provinciale : 16^de met 8 punten uit 30 wedstr. (3 g, 25 v, 2 z)
(kwam overéén met de huidige Eerste provinciale)
1946-1947 : Tweede gewestelijke C : 10^de met 8 punten uit 20 wedstrijden (3 g, 15 v, 2 z)
1947-1948 : Tweede gewestelijke C : 9^de met 28 punten uit 30 wedstrijden (11 g, 13 v, 6 z).
1948-1949 : Tweede gewestelijke A : 13^de met 21 punten uit 30 wedstrijden (9 g, 18 v, 3 z).
1949-1950 : Tweede gewestelijke A : 16^de met 10 punten uit 30 wedstrijden (4 g, 24 v, 2 z)

1950-1959 : FC Nederbrakel naar de Eerste provinciale

FC Brakel : de tweede ingangspoort en loket,
gelegen achter café “ De Watermolen” (foto anno 2015)

1950-1951

FC Nederbrakel liet de degradatie van vorig seizoen niet te nauw aan het hart komen en zou in de loop van het seizoen 1950-1951 al snel uit het dal kruipen. De club zette het begin van de jaren vijftig dan ook schitterend in en behaalde de kampioenstitel in de Derde gewestelijke. Roodzwart telde twee punten voorsprong op dichtste belager Sparta Geraardsbergen, de club waarmee het vorig jaar tesamen was gedegradeerd uit de Tweede gewestelijke. In de top vijf van de rangschikking stonden nog twee ploegen uit de Geraardsbergse regio, namelijk Rapide Overboelare en Doeljagers Viane, respectievelijk op de vierde en vijfde plaats, met elk 6 punten minder dan de leider. HO Iddergem eindigde laatste met 46 punten minder dan FC Nederbrakel.

1951-1952

In 1951-1952, opnieuw in de Tweede Gewestelijke, liet FC Nederbrakel zich als nieuwkomer in de reeks niet onbetuigd en eindigde mooi op de 4^de plaats. De club had 10 punten achterstand op het leidersduo Sint Laurens Zelzate en Racing Gavere. Deze twee clubs totaliseerden een gelijk aantal gewonnen en verloren matchen, waarbij Gavere een gunstiger doelpuntensaldo verwierf. Gavere promoveerde uiteindelijk niet en bleef in de Tweede gewestelijke. De Belgische Voetbalbond besliste in 1952 dat men in de Tweede gewestelijke voortaan van 2 naar 3 reeksen ging overstappen. Vanaf dan sprak men van de Tweede Provinciale. In 1952 bestond FC Nederbrakel 10 jaar. De club overleefde in zijn pril bestaan de moeilijke oorlogsjaren, overwon een bestaanscrisis, maakte kennis met degradatie en promotie en wist ondertussen uit te groeien tot een relatief stabiele voetbalclub.
In de eerste helft van 1952 vond men te Nederbrakel dat de tijd aangebroken was om een nieuwe voetbalploeg in competitie te brengen die de concurrentie moest aangaan met FC Nederbrakel. De nieuwe club werd opgericht in de schoot van de Oudleerlingenbond van de Sint-Augustinusschool van de Broeders van Liefde en kreeg de benaming OLSA Nederbrakel.
Norbert Uytterhaegen, een bestuurslid van FC Nederbrakel, maakte in die tijd ook deel uit van het bestuur van die Oudleerlingenbond. Naar zijn zeggen werd OLSA opgericht in een vergadering van de Oudleerlingenbond waar hij niet op aanwezig was. Norbert Uytterhaegen was een FC-man in hart en nieren en zou het altijd blijven.

1952-1953

In 1952-1953 eindigde FC mooi in de middenmoot van het klassement. De club eigende zich de 8^ste plaats toe in de Tweede provinciale C. Daar waar Racing Gavere vorig jaar niet kon promoveren, zag het zich dit jaar opnieuw de promotie ontglippen. Het strandde immers op 1 punt van kampioen FC Ninove. FC Nederename bleef achter op de rode lantaarnplaats.

1953-1954

Tijdens het seizoen 1953-1954 borduurde FC Nederbrakel verder op hetzelfde elan als vorig seizoen en legde een quasi identiek parcours af in de Tweede provinciale C. De club legde beslag op de 9^de plaats. Deze keer werd het al enkele jaren sterk spelende Racing Gavere beloond voor al zijn inspanningen. De ploeg ging voor de neus van Toek. Borsbeke aan de haal met de kampioenstitel. Sparta Geraardsbergen werd derde, VV Windeke laatste.

1954-1955

In 1954-1955 zou FC Nederbrakel in de kop van het klassement van de Tweede provinciale op de 4^de plaats eindigen met twee punten achterstand op de tweede en de derde geklasseerde, respectievelijk Standaard Denderleeuw en Jong Lede. Toekomst Borsbeke was aan het feest en speelde met 7 punten los kampioen, terwijl Rap. Overboelare de laatste plaats voor zijn rekening nam. In deze reeks waren verschillende ploegen uit de Aalsterse regio actief : SK Wichelen, Olympia Erondegem, Schr. Moorsel, FC Mere, Volharden Aalst en Adelaars Aalst.

Na het geslaagd seizoen werden in de zomermaanden grote werken aan het FC-terrein uitgevoerd. De club werd aan de Koningsbronnen immers ’s winters meestal geconfronteerd met het feit dat het terrein in een ware modderpoel veranderde. Het speelveld werd dan ook gedraineerd. Er verdwenen maar liefst 1200 buizen in de grond. Er werden dan ook kosten noch moeite gespaard. Later zou echter blijken dat de aangebrachte verbeteringen niet veel zouden oplossen. Er werd tevens een tribune opgetrokken, die een 300-tal overdekte zitplaatsen verschafte. Rond die tijd is ook sprake van een clubblad, genaamd “De Volharder”. Het blad verscheen bij elke thuiswedstrijd. De kostprijs van een exemplaar was 3 frank. Een abonnement koste 30 frank. Wie er zich op abonneerde verkreeg eveneens de reeds verschenen nummers. Men diende hiervoor zijn naam en adres op te geven in de clublokalen. Rond 1955 liet het bestuur van FC Nederbrakel een lichtinstallatie plaatsen op het terrein zodat er iedere woensdagavond duchtig kon getraind worden.

Het bestuur was rond 1955 met volgende personen samengesteld : Raf Van den Bossche, Oscar Otte, Willy Rombaut, Leonce Kindt, Willy Kindt, Herman Kindt, Paul Otte, Raf Bourdeaud’hui, Cyriel De Vrieze, Lucien Faignaert, Jozef Gosseye, Georges Van Wijmeersch en Frans Baguet. Er waren ook nog twee scheidsrechters, Raf Didier en Jozef Van Den Abeele. Het leeuwenaandeel van de werkzaamheden werd verricht door de handen van Jozef Van Den Abeele, door de onvermoeibare wroeter Frans Baguet, door de terreinwerker en materiaalonderhouder Michel Lepage en Willy Kindt. Er heerste een goede verstandhouding onder de bestuursleden, de spelers en de vele supporters. De toekomst van de club zag er rooskleurig uit. Op sportief gebied werd dan ook gedroomd van dichte ereplaatsen en zelfs van de kampioenstitel. De sympathieke ploeg van FC Nederbrakel kende in de streek ontelbare aanhangers en mocht zich verheugen in het feit dat bij haar thuiswedstrijden heel wat meer toeschouwers de weg naar het terrein aan de Brusselstraat insloegen dan dat er thuistoeschouwers waren op de te bezoeken velden van de Tweede provinciale reeks C van Oost-Vlaanderen.

1955-1956

In 1955-1956 strandde FC Nederbrakel opnieuw op de verdienstelijke 4^de plaats in de rangschikking van de Tweede provinciale. Deze keer was het de beurt aan het uitstekende Standaard Denderleeuw om de kampioenstitel op te eisen. Daar waar er vorig jaar een kloof van 9 punten was tussen de eerst geklasseerde en het vierde geklasseerde FC, werd er dit jaar tussen beide plaatsen een verschil van 20 punten opgetekend.

In het jaar 1955 werd de eerste supportersclub van FC Nederbrakel opgericht. Deze kreeg de benaming “De Bronjongens” en vestigde zich in het clublokaal van FC, genaamd “Café Sportplein”. Dit café werd uitgebaat door Alfons De Clercq en maakte deel uit van de domeinen van de Koningsbronnen. Alhoewel het nu daar al lang geen café meer is, is dit gebouw anno 2018 nog steeds bestaande. Eerder was het clublokaal van FC Nederbrakel gevestigd bij Boer aan het stationsplein te Nederbrakel en werd aldaar uitgebaat door Albert Van Wijmeersch. Later zou het clublokaal van de Koningsbronnen verhuizen naar het café Remi in de Wielendaalstraat te Nederbrakel, uitgebaat door Remi Gosseye. Nog een tijd later werd het clublokaal een boogscheut verder gevestigd in het overbekende en nog steeds bestaande café Labrieze aan het Lindeplein, uitgebaat door de familie Elly De Geeter.

Het eerste elftal van FC Nederbrakel uit 1956.

Staand v.l.n.r. : Marcel Lauwers, Julien Blommaert, André De Block,
Theofiel Van Twembeke, Luc Coppens, Fernand De Temmerman en bestuurslid Paul Otte.
Gehurkt v.l.n.r. : Georges De Ruyck, De Pauw, François Thijs, Marcel Van Twembeke en André Wouters.

1956-1957

Het seizoen 1956-1957 zou in de Tweede provinciale hét seizoen van FC Nederbrakel worden. Na de vorige twee jaren telkens op de vierde plaats te zijn geëindigd, zou de club deze keer het seizoensverloop volledig naar zijn hand weten te zetten en de eerste plaats voor zijn rekening nemen. Na 30 wedstrijden telde FC Nederbrakel twee punten voorsprong op Sparta Geraardsbergen. Deze Geraardsbergse club diende zich net als vorig seizoen opnieuw tevreden te stellen met de tweede plaats in de rangschikking. In de voorgaande jaren hadden ploegen zoals Rac. Gavere, Toekomst Borsbeke en Standaard Denderleeuw eerst enkele jaren op kop gespeeld in de Tweede provinciale alvorens te kunnen promoveren naar de Eerste provinciale. FC Nederbrakel deed nu net hetzelfde en zou volgend seizoen deze drie ploegen opnieuw ontmoeten in de hoogste provinciale reeks. Roodzwart ging in dit schitterend seizoen niet alleen met de kampioenstitel aan de haal, maar speelde ook voor het eerst twee derby’s met dorpsgenoot OLSA Nederbrakel. Deze voetbalclub speelde vorig seizoen kampioen in de Derde provinciale. De allereerste derby vond plaats op 30 september 1956 op het terrein van FC en eindigde op 1-1, een typische derbyuitslag. In de terugronde zou FC Nederbrakel op 3 februari 1957 op het voetbalveld van OLSA met 0-2 gaan winnen. Het terrein van OLSA Nederbrakel was gelegen in het centrum van de gemeente, tussen de Driehoekstraat en het gebouwencomplex van de Broeders Van Liefde aan het Marktplein. OLSA beëindigde het seizoen op de 12^de plaats, met 29 punten achterstand op buur FC. Volgend seizoen zou er in Nederbrakel gevoetbald worden zonder dorpsderby in het vooruitzicht.

Voorafgaand aan de eerste derby tussen FC en OLSA, verscheen in de krant “Het Volk” een artikel in het Nederbrakelse dialect “In Brokkel krijme de grute schok” (In Brakel krijgen we de grote schok). Het artikel was een voorbeschouwing van de derby van de hand van perscorrespondent Paul Baguet. Daarin wordt o.a. verhaald over de enorme volkstoeloop die voor dit treffen verwacht werd op het FC-terrein aan de Koningsbronnen. Men dacht er zelfs aan om volk op de tribune te hijsen. In het artikel werd ook opgetekend dat het al 22 jaar geleden was dat er in Nederbrakel nog een derby was geweest, meer bepaald deze tussen FC EROP Nederbrakel en Sporting Club Nederbrakel. Op zondag 31 maart 1957 zette FC Nederbrakel een monsteruitslag neer op het veld van Volharden Aalst. Met 0-7 cijfers gaf de club aldaar blijk van een groot meesterschap.

1957-1958
Bij de aanvang van het seizoen 1957-1958, kwam FC Nederbrakel na 11 jaar afwezigheid opnieuw uit in de Eerste provinciale. Het avontuur zou echter maar voor een korte duur zijn, want het seizoen draaide uit op een strijd tegen de degradatie. Het bestuur en de vele supporters hadden wel wat anders verwacht. De club was niet bij machte om gewicht in de schaal te werpen en eindige voorlaatste (15^de ) met 17 punten. In de onderste regionen werd FC voorafgegaan door Evergem-Center (14^de) dat 18 punten vergaarde, terwijl JV Kruibeke met 16 punten de laatste plaats voor zijn rekening nam. Bovendien had de voetbalbond onregelmatigheden bij Roodzwart vastgesteld, met name een omkoopschandaal waarbij Gerda Sint-Niklaas was betrokken. Het noopte de Bond dan ook tot strafmaatregelen met een dramatische ontknoping. FC Nederbrakel diende in één keer twee reeksen te zakken en werd van de Eerste provinciale naar de Derde provinciale verwezen. Naar verluidt werd ook een deel van het FC-bestuur geschorst. Gerda Sint-Niklaas klasseerde zich dat jaar op de tweede plaats met 9 punten achterstand op kampioen SK Lebbeke. De voetbalkalender voorzag tijdens dit seizoen ook de derby’s tegen de streekploegen SV Oudenaarde en SK Geraardsbergen. Voor veel voetballiefhebbers resulteerden deze confrontaties in uitstapjes van de bovenste plank.

1958-1959

In 1958-1959 diende de zwarte bladzijde van de vorige campagne omgedraaid te worden. De vele supporters lieten het alvast niet aan hun hart komen en waren ondanks de perikelen van vorig seizoen trouw op post gebleven. Er werd een nieuwe supportersclub opgericht in 1958. Die ging door het leven onder de benaming “Rood en Zwart”. Sportief bekeken zou FC Nederbrakel het hele seizoen domineren en oppermachtig blijken voor de Derde provinciale. De club promoveerde naar de Tweede provinciale met 5 punten voorsprong op SK Terjoden. Het won 26 matchen op 30 en zette een doelpuntensaldo neer van 144-42. De doeljagers uit Viane werden hekkensluiter. FC Nederbrakel kwam dat jaar in de competitie ook uit tegen de buren FC Elst en Eendracht Oudenhove. Na het behalen van de kampioenstitel werd er aan de Koningsbronnen uitbundig gefeest en gehuldigd.

1959-1960

Tijdens het seizoen 1959-1960 presteerde FC Nederbrakel eerder middelmatig in de Tweede provinciale. De droom om de verloren plaats in de Eerste provinciale van twee jaar geleden terug in te nemen lag al snel aan diggelen. De club eindigde op de 10^de plaats zonder echter bij de degradatiestrijd betrokken te geraken. Rapid Ophasselt veroverde de eerste plaats met 4 punten voorsprong op Jong Lede. Voetbalclub SR Herzele moest vrede nemen met de laatste plaats. In dit seizoen van de overgang van de jaren vijftig naar de zestiger jaren was er te Nederbrakel opnieuw derbyvoetbal tussen de dorpsgenoten FC en OLSA. De voetballiefhebbers hadden er al drie jaar ongeduldig op zitten wachten. In november 1959 verloor FC de derby op het OLSA-terrein aan de kerktoren met 2-0. Drie maanden later waren de rollen omgekeerd en delfde OLSA het onderspit met 2-0 op het FC- terrein aan de Koningsbronnen. Daar waar FC Nederbrakel zich op het einde van het seizoen op plaats 10 bevond, had OLSA een beter parcours afgelegd en eindigde 4^de in de stand met 10 punten voorsprong op buur FC. Deze vaststelling werd door de FC-entourage en zijn vele supporters maar met een scheef oog bekeken. Het zou de rivaliteit met OLSA alleen nog maar vergroten.

1950-1951 : Derde gewestelijke F : 1^ste met 51 punten uit 30 wedstrijden (24 g, 3 v, 3 z)
1951-1952 : Tweede gewestelijke A : 4^de met 34 punten uit 30 wedstrijden (16 g, 12 v, 2 z)
1952-1953 : Tweede provinciale C : 8^ste met 31 punten uit 30 wedstrijden (13 g, 12 v, 5 z)
1953-1954 : Tweede provinciale C : 9^de met 27 punten uit 30 wedstrijden (12 g, 15 v, 3 z)
1954-1955 : Tweede provinciale C : 4^de met 44 punten uit 30 wedstrijden (21 g, 7 v, 2 z)
1955-1956 : Tweede provinciale C : 4^de met 35 punten uit 30 wedstrijden (17 g, 12 v, 1 z)
1956-1957 : Tweede provinciale C : 1^ste met 52 punten uit 30 wedstrijden (23 g, 1 v, 6 z)
1957-1958 : Eerste provinciale : 15^de met 17 punten uit 30 wedstrijden (5 g, 18 v, 7 z)
1958-1959 : Derde provinciale D : 1^ste met 52 punten uit 30 wedstrijden (26 g, 4 v, 0 z)
1959-1960 : Tweede provinciale C : 10^de met 28 punten uit 30 wedstrijden (10 g, 12 v, 8 z)

Clublokaal van FC Nederbrakel aan de Koningsbronnen (foto anno 2018).

1960-1969 : FC Nederbrakel , 7 jaar in de Eerste provinciale

1960-1961

In het begin van de zestiger jaren zou FC tijdens het tweede seizoen in de Tweede provinciale heel wat beter presteren. De club kon zich handhaven in de eerste gelederden van het klassement en legde in 1960-1961 beslag op de 4^de plaats met 37 punten. Dit was evenveel punten als de 2^de en 3^de gerangschikte ploeg, respectievelijk Racing Haaltert en OLSA Nederbrakel. Deze drie clubs werden afgetekend geklopt met 11 punten door kampioen FC Denderleeuw. Dorpsgenoten OLSA en FC totaliseerden evenveel punten, evenveel gewonnen, verloren en gelijkgespeelde wedstrijden. OLSA realiseerde enkel een beter doelpuntensaldo. Van de 4 derbypunten nam Roodzwart er 3 voor zijn rekening. Thuis werd er van OLSA gewonnen met 3-2, terwijl later op het seizoen op OLSA een 3-3 resultaat werd geboekt. Na het seizoen werd de laatste plaats toegewezen aan FC Schorisse.

1961-1962

In 1961-1962 deed FC Nederbrakel het quasi evengoed als vorig jaar en prijkte als 5^de op de lijst van de eindrangschikking. De club behaalde 35 punten, evenveel als het 4^de geklasseerde Volharden Aalst. De voetbalclub Jong Lede ging met de titel aan de haal. Het erepodium werd vervolledigd met Racing Haaltert (2^de) en Denderhoutem VV (3^de). In de onderste regionen eindigde SR Herzele op de laatste plaats. FC Nederbrakel won beide derby’s tegen OLSA. Op het terrein van OLSA werd het een 0-3 winst. In eigen huis werd OLSA verslagen met 4-2.

 1962-1963

Na het seizoen 1962-1963 was het feest geblazen voor de talrijke FC supporters, want de poort naar de Eerste provinciale ging voor hun club open. FC eindigde tweede in de reeks en er kwamen testwedstrijden met FC Heusden en SK De Klinge voor een bijkomende stijger. In dit driehoekstornooi won FC Nederbrakel het pleit en promoveerde naar Eerste provinciale, vergezeld van kampioen ASSA Ronse. De laatste plaats in het klassement kwam in handen van SK Zingem. In de dorpsderby’s met OLSA ging FC Nederbrakel met de vier punten aan de haal. Thuis won FeeCee met 2-0, terwijl er later op OLSA een 0-1 winst werd opgetekend. Het seizoen werd gekenmerkt door een bijna eindeloze lange winter die de voetbalwedstrijden voor een lange tijd stillegde. In 1962 werd het 20-jarig bestaan van FC Nederbrakel gevierd.

1963-1964

Tijdens het seizoen 1963-1964 liet FC Nederbrakel zich kenmerken door een erg matige entrée in de Eerste Provinciale. De club eindigde 13^de . Nochtans zou FC vanaf de 11^de speeldag een reeks van tien ongeslagen wedstrijden neerzetten (7 keer winst en 3 maal een gelijkspel). Na de 19^de speeldag bezette FC Nederbrakel zelfs de derde plaats in het klassement. De club werd op dat moment door de concurrenten dan ook beschouwd als een titelkandidaat. Daarna echter kreeg FC een klop van de hamer en zakte snel naar lagere regionen in het klassement. Er waren de streekderby’s met ASSA Ronse en SV Oudenaarde. In Ronse herleefden de grote tijden van weleer want ASSA speelde opnieuw kampioen, voor de tweede keer op rij. FC Meulestede telde evenveel punten als ASSA Ronse maar had twee keer minder gewonnen. Sp Waasmunster werd hekkensluiter van de reeks. Van dorpsderby’s met OLSA was geen sprake meer. Op zaterdag 12 oktober 1963 richtte FC Nederbrakel zijn Rood-Zwart herfstbal in. De festiviteiten gingen door in de zaal Astoria, gelegen in de Brusselstraat te Nederbrakel. Will Books Combo en de Spaanse zanger-guitarist Roger Lindo stonden muzikaal garant voor een aangename avond. De toegangsprijs bedroeg 30 Belgische frank. Op de rood-zwarte aankondigingsaffiche werden onderaan de namen van de voorzitter Remi D’Haeyer en de secretaris André Van Nieuwenhove vermeld.

1964-1965

In een vriendenwedstrijd tegen de volledige eerste ploeg van Crossing beslechtte FC Nederbrakel de wedstrijd in zijn voordeel met een 4-5 uitslag. Crossing speelde o.a. met Rik Coppens. In de beker van België werden mooie resultaten geboekt : FC ging winnen op het veld van Heist met 2-3, speelde 3-3 gelijk op Lebbeke en won thuis van Herseeuw met 3-1 cijfers. Roodzwart verloor op Bergen met 4-1. Het bestuur van FC Nederbrakel had niet zoveel vertrouwen in zijn Waalse tegenstander. Naar verluidt raapte de FC-entourage al de gescheurde ingangsticketten op om alzo hun deel van de recette bij Bergen op te eisen.
In het competitieseizoen 1964-1965 wist FC zich mooi te handhaven in de hoogste provinciale reeks van Oost-Vlaanderen. Roodzwart verwierf de 7^de plaats en telde een achterstand van 18 punten op kampioen SV Oudenaarde. Het seizoen verliep echter een tijd heel slecht. Na de 10^de, 11^de,12^de en 13^de speeldag prijkte de club op de voorlaatste plaats. Daarna kwam er een heropstanding. FC verloor eerst de streekderby op Oudenaarde met 3-0, maar later in de terugronde zou het op de 26^ste speeldag, meer bepaald op 28 maart 1965, thuis van Oudenaarde winnen met 3-2. Anno 2018 verhalen oude FC-supporters nog nostalgisch over deze legendarische wedstrijd aan de Koningsbronnen, die zich liet kenmerken door een enorme volkstoeloop. FC werd gewoontegetrouw gesteund door een grote schare roodzwarte supporters, maar ook leider Oudenaarde zakte voor dit treffen naar Nederbrakel af met in het kielzog grote drommen aanhangers. Er was naar verluidt zoveel volk dat veel mensen op de naast het voetbalplein gelegen spoorweg stonden om van daaruit te pogen een glimp van het spektakel op te vangen. Deze overwinning van FC zou in de Oudenaardse rangen voor twijfel en nervositeit zorgen, want het tweede gerangschikte Dendermonde bracht nog enige spanning in de titelstrijd door toen de kloof op leider Oudenaarde tot 3 punten te herleiden.
Op zondag 14 februari 1965 werd de Eerwaarde Heer Deken Van Der Plaetsen te Nederbrakel ingehaald en aangesteld. De deken werd bij die gelegenheid ook verwelkomd door een delegatie van voetbalclub FC Nederbrakel, die hem er attent op maakte dat er gevoetbald werd aan de Koningsbronnen. De club had een bord aangemaakt met de volgende tekst :

FC Nederbrakel heet u hartelijk welkom aan de bronnen
waar na de vespers wordt begonnen.

FC Nederbrakel aan de Koningsbronnen, met hagen supporters op de achtergrond.
Wedstrijd van 28 maart 1965 : FC Nederbrakel – SV Oudenaarde : 3-2
Staand v.l.n.r. : Paul De Stercke, Marcel Eeman, Stalpaert, Van Hamme, Leon Sanders, Marc De Merlier
Gehurkt v.l.n.r. : Herbert De Couvreur, Willy De Geeter, De Meyer, Luc Blondelle, Ghislain Eeman, Rudy Van Wijmeersch (kind)

1965-1966

Tijdens het seizoen 1965-1966 werd in vergelijking met vorig seizoen iets minder goed gepresteerd. FC Nederbrakel gaf dan ook drie plaatsen prijs en belandde op plaats 10. Verschillende ploegen waren aan elkaar gewaagd want in de eindrangschikking was er tussen de 4^de gerangschikte ploeg en de 10^de plaats van FC Nederbrakel slechts twee punten verschil. De 10^de plaats van FC Nederbrakel was juist voldoende om de degradatie te vermijden. Door een groot aantal Oost-Vlaamse ploegen dat van de Bevordering zakte naar de Eerste provinciale, dienden er immers maar liefst zes ploegen te degraderen naar de Tweede provinciale (Standaard Gent, Zelzate, Excelsior, Racing Wetteren, Meulestede en Haasdonk).
FC Nederbrakel behaalde in het eindklassement 1 punt minder dan streekploeg ASSA Ronse, dat na één seizoen voetbal in hogere regionen al was teruggekeerd naar de Eerste provinciale. In de thuisderby tegen ASSA Ronse werd 2-2 gespeeld. Later op het seizoen werden te Ronse opnieuw de punten verdeeld na een 0-0 uitslag. Op de 30^ste en laatste speeldag nam FC Nederbrakel het thuis op tegen leider FC Eeklo. Het werd een 3-3 resultaat. Door het gelijkspel liet Eeklo in Nederbrakel de kampioenstitel liggen, want titelconcurrent Racing Lokeren liet dat weekend ook een gelijkspel optekenen. Zowel Lokeren als Eeklo eindigden op de eerste plaats met een gelijk aantal gewonnen, verloren en gelijkgespeelde wedstrijden. Racing Lokeren klopte FC Eeklo met 2-0 in een testwedstrijd en ging zo aan de haal met de kampioenstitel. Tijdens dit seizoen verscheen in het clubblad de “In memoriam” van Jozef (Jefke) Van Den Abeele. Hij overleed aan een slepende ziekte op 24 november 1965 en was 51 jaar oud. Zijn heengaan bracht in de FC-rangen een echte verslagenheid teweeg. Jozef Van Den Abeele was gewezen bestuurslid, medestichter, oud scheidsrechter en tevens dé grote hulp bij de vele werkzaamheden. Jarenlang stond deze man met opgeruimd karakter en onuitputtelijke werklust op de bres voor zijn club. Zijn aandeel in de groei en bloei van FC Nederbrakel was dan ook enorm. Mensen uit de FC-entourage waren dan ook in grote getale aanwezig op de uitvaart van deze graag geziene figuur.

1966-1967

Na een verdienstelijk seizoen 1966-1967 palmde FC de 6^de plaats in met evenveel punten als de 5^de geklasseerde FC Eeklo. Mede door de verschillende degradatieploegen uit de Bevordering waren er dit seizoen meer dan gewoonlijk nieuwe aantredende ploegen in de Eerste provinciale : Appels, Ninove, Oostakker, Gerda Sint-Niklaas, Evergem Center, Windeke en Geraardsbergen. Na Racing Lokeren, dat vorig jaar kampioen speelde in de hoogste provinciale reeks, was de titel deze keer voorbehouden aan buur Standaard Lokeren, gevolgd op 1 punt door FC GERDA St Niklaas. De laatste plaats was voor FC Evergem Center. In dit seizoen kreeg FC Nederbrakel verschillende streekderby’s voorgeschoteld want SK Geraardsbergen, FC Ninove en ASSA Ronse moesten in de reeks partij gegeven worden. Er zou dan ook nog meer volk afzakken naar de Koningsbronnen. Van deze zes zwaar bevochten streekderby’s zou FC er 2 winnen , 1 verliezen en 3 gelijk spelen. FC Nederbrakel had zich dit seizoen sportief wel goed laten gelden, maar toch trokken er zich donkere wolken samen boven het hele FC-firmament. De club kreeg namelijk af te rekenen met een ernstig infrastructuurprobleem. De firma Koningsbronnen had plannen om in hun domein het gebouwencomplex uit te breiden en daarvoor moest het voetbalplein van FC de plaats ruimen. De club moest haar terrein na 31 mei verlaten. Een stuk voetbalgeschiedenis van Nederbrakel ging dus verdwijnen en de club moest op zoek naar een nieuw terrein. Een boogscheut verder, in de Watermolenstraat, werden nieuwe gronden gevonden, waarna hebben en houden met man en macht van de oude locatie naar de nieuwe werd verplaatst. De Watermolenstraat ontleende zijn naam aan de ooit aldaar gelegen en reeds lang verdwenen watermolen Tenende, ook molen ten Honde genaamd. De opbouw van de nieuwe infrastructuur vergde zware financiële inspanningen, zodat er voor volgend seizoen geen noemenswaardige sportieve versterkingen konden worden aangeworven. Wel werden er inspanningen geleverd voor de jeugdspelers. Onder impuls van Norbert Uytterhaegen werd een jeugdcomité opgericht, dat onder het voorzitterschap kwam te staan van Georges Van Wijmeersch.

FC Nederbrakel en de vele supporters aan de Koningsbronnen.
Derbywedstrijd FC – OLSA uit de vroege jaren zestig.
Spelers v.l.n.r. : Roland Fouquart (OLSA), Marcel Van Twembeke, Marcel Lauwers, Leon Sanders, Maebe, Paul De Stercke, Robert De Meyer (OLSA), Frans Van Wijmeersch

1967-1968

Tijdens het seizoen 1967-1968 werd het nieuwe terrein achter de watermolen ingewijd op 5 november 1967. Die dag nam FC Nederbrakel het op tegen streekgenoot ASSA Ronse. Een speciaal nummer van het clubblad werd uitgegeven en telde 136 bladzijden. De bal rolde voor de bezoekers en deze gingen met een gevleide zege aan de haal (1-2). FC Nederbrakel nam later revanche door in de terugwedstrijd te gaan winnen op ASSA met 2-4. In de loop van het seizoen werd het nieuwe terrein echter door de erg slechte staat afgekeurd. Het spreekwoord “nieuwe borstels vegen goed” was in geen geval van toepassing op het nieuwe voetbalveld. FC diende noodgedwongen de rest van het seizoen af te werken op het veld van Zegelsem. De eerste match aldaar vond plaats op 28 januari 1968. FC belandde op het einde van het seizoen op de 9^de plaats en behaalde 30 punten uit 30 wedstrijden. Streekploeg SK Geraardsbergen totaliseerde eveneens 30 punten. Er was een grote pittige streekderby bijgekomen, namelijk een tweevoudige confrontatie met FC Ronse, dat dit jaar kampioen wist te spelen. FC Nederbrakel zou er twee keer tegen verliezen, op Ronse met 2-1 en thuis met 1-3. In Ronse zelf vonden er twee stadsderby’s plaats tussen FC en ASSA, waarbij FC Ronse 3 van de 4 punten binnenrijfde. Tijdens de confrontaties met de ploegen uit Ronse kon FC Nederbrakel slechts 2 van de 8 punten bemachtigen. Tegen SK Geraardsbergen daarintegen werd het voor Nederbrakel een 4 op 4. Racing Lokeren, na 1 jaar voetbal in hogere regionen teruggekeerd naar de Eerste provinciale, werd tweede en SK Zele werd laatste in de rangschikking.
In oktober 1967 werd door André Schittecatte en José Deprez een nieuwe supportersclub “Rood-Zwart” opgericht, welke voorbestemd was om een blitzopgang te maken.

1968-1969

Er werden grondige verbeteringswerken aangebracht aan het terrein achter de watermolen. Deze hadden echter niet het gewenste resultaat want in het seizoen 1968-1969 werd het terrein opnieuw afgekeurd. FC Nederbrakel bleef achter met een zware financiële kater. Deze keer werd er uitgeweken naar het voetbalplein van Bonanza te Sint-Martens-Lierde. De club speelde een matig seizoen waarbij de 12^de plaats werd binnengerijfd. Streekploegen SK Geraardsbergen en FC Ninove eindigden met één punt voorsprong op FC Nederbrakel, respectievelijk op de 10^de en 11^de plaats. Uit de derby’s met Geraardsbergen kon slechts één punt gepuurd worden. Op Geraardsbergen werd met 2-1 cijfers verloren, terwijl te Nederbrakel de wedstrijd op 1-1 eindigde. Ook na de confrontaties met Ninove wed slechts één punt behaald. Op Ninove werd 0-0 gespeeld, thuis werd een 0-1 nederlaag geslikt. Racing Lokeren behaalde, net zoals 3 jaar terug, opnieuw de kampioenstitel. Lokeren had één punt meer dan FC Eeklo (2^de) en SK Aalst (3^de), en 30 punten meer dan het laatst gerangschikte Exc. St Niklaas. Het derde geklasseerde SK Aalst was dit jaar een nieuwkomer in de reeks. Deze fusieclub ontstond uit de samensmelting in 1967 van De Adelaars Aalst en Volharden Aalst, twee clubs waar FC Nederbrakel in vroegere jaren al tegen was uitgekomen.
Tijdens dit seizoen verscheen in het clubblad de “In memoriam” van Cesar Otte, gewezen secretaris van FC Nederbrakel.

1969-1970

De entourage van FC Nederbrakel slaagde erin, na deskundige aanpak en ten koste van erg zware financiële opofferingen en geweldig hard werk, om het terrein aan de watermolen om te vormen tot een volwaardig voetbalveld. De club debuteerde het seizoen 1969-1970 dan ook op een vernieuwd terrein, dat piekfijn in orde lag. Sportief was er een erg puike start met o.a. een overwinning in de Beker van België tegen Oudenaarde. Later zou het seizoen echter in mineur afgesloten worden want FC Nederbrakel degradeerde met een 15^de plaats naar de Tweede provinciale reeks. De club verzamelde slechts 22 punten en kon maar 5 wedstrijden winnen. Ook SV Temse (13^de) en Sparta Petegem (14^de) behaalden 22 punten, maar hadden beiden een match meer gewonnen. Toch had FC Nederbrakel nog bijna zijn vel gered in de Eerste provinciale. Het stond wel laatst gerangschikt na de 23^ste, 24^ste en 25^ste speeldag, maar begon daarna nog aan een remonte. De club won op Lovendegem met 0-1, won vervolgens op SK Geraardsbergen met 1-3, daarna winst op Ninove met 0-2 en behaalde op de voorlaatste speeldag een 1-1 gelijkspel op het veld van de rechtstreekse degradatiekandidaat Sp Petegem. Op de laatste speeldag echter kon FC het thuis aan de watermolen niet afmaken tegen degradatiekandidaat Temse en bleef steken op een 2-2 gelijkspel. Tot ontgoocheling van velen werd de degradatie, slechts beslecht op vijf minuten voor het einde van de hele competitie, een feit. FC Denderleeuw speelde kampioen met 3 punten los op FC Eeklo. Roodzwart had dit jaar wel het behoud in de hoogste provinciale reeks niet kunnen afdwingen, maar toch had de club gedurende zeven opéénvolgende seizoenen in de Eerste provinciale kunnen uitkomen. In mei 1970 was het in Nederbrakel feest geblazen want FC Nederbrakel organiseerde op zijn terrein aan de watermolen het “Brakels Festival”. Op donderdag 7 mei was Claude François en Ronny Temmer te gast. Op zaterdag 9 mei waren er optredens van Marino Falco en The Pebbles, terwijl op zondag 10 mei de Tyroler Blaaskapel van de partij was. Het hele gebeuren vond plaats in een reuzetent. De FC-entourage wou eerst Johnny White boeken. Dit zou echter niet doorgaan waarna Claude François als vervanger werd aangetrokken. Marino Falco, de artiestennaam van Marijn De Valck, voetbalde zelf nog voor FC. Tijdens dit seizoen verscheen in het clubblad de “In memoriam” van Marcel Van Wijmeersch en Jozef Deprez.

1960-1961 : Tweede provinciale C : 4^de met 37 punten uit 30 wedstrijden (16 g, 9 v, 5 z)
1961-1962 : Tweede provinciale C : 5^de met 35 punten uit 30 wedstrijden (16 g, 11 v, 3 z)
1962-1963 : Tweede provinciale C : 2^de met 42 punten uit 30 wedstrijden (20 g, 8 v, 2 z)
1963-1964 : Eerste provinciale : 13^de met 26 punten uit 30 wedstrijden (9 g, 13 v, 8 z)
1964-1965 : Eerste provinciale : 7^de met 32 punten uit 30 wedstrijden (14 g, 12 v, 4 z)
1965-1966 : Eerste provinciale : 10^de met 32 punten uit 30 wedstrijden (12 g, 10 v, 8 z)
1966-1967 : Eerste provinciale : 6^de met 32 punten uit 30 wedstrijden (13 g, 11 v, 6 z)
1967-1968 : Eerste provinciale : 9^de met 30 punten uit 30 wedstrijden (12 g, 12 v, 6 z)
1968-1969 : Eerste provinciale : 12^de met 28 punten uit 30 wedstrijden (11 g, 13 v, 6 z)
1969-1970 : Eerste provinciale : 15^de met 22 punten uit 30 wedstrijden (5 g, 13 v, 12 z)

1970-1979 : gouden tijden voor FC Brakel

1970-1971

In het seizoen 1970-1971 trad FC Nederbrakel opnieuw aan in Tweede provinciale. Volgens de voetbalkenners behoorde de club tot de absolute titelkandidaten. In de pers verschenen artikels dat FC Nederbrakel het seizoen voordien meer door onkans dan door onkunde de Eerste provinciale had dienen te verlaten. De club zou echter de hoge verwachtingen van zijn supporters niet kunnen inlossen en eindigde in de middenmoot van het klassement op de 9^de plaats, met een gelijk aantal punten als het 8^ste geklasseerde Merelbeke VV. In het midden van het eindklassement waren heel wat clubs aan elkaar gewaagd. De vier derbypunten werden netjes verdeeld tussen OLSA en FC. Thuis kon FC de wedstrijd naar zijn hand zetten en won met 4-2 van OLSA terwijl later op het seizoen OLSA in zijn thuisbasis de bovenhand haalde met 3-1 winstcijfers. De eerste plaats werd ingenomen door Jong Lede, dat 1 punt meer telde dan OLSA Nederbrakel. De laatste plaats van het klassement bleef in handen van VC St-Lievens-Houtem.

1971-1972

In 1971-1972 was het dan ei na zover om promotie af te dwingen. FC Nederbrakel, ondertussen omgedoopt tot FC Brakel, bemachtigde de 2^de plaats met 3 punten achterstand op kampioen Standaard Gent. Eind februari vatte FC Brakel als leider de topwedstrijd op Standaard Gent aan met één punt voorsprong. Gent zou de wedstrijd echter met 4-1 winnen, sprong haasje over en had nu op zijn beurt een punt meer. FC Brakel verspeelde de week erop de titel want het verloor thuis de belangrijke match tegen dichte buur H.O. Etikhove met 1-3. Opnieuw twee dorpsderby’s te Nederbrakel, waarbij FC Brakel met de 4 punten aan de haal ging. FeeCee won op OLSA met 0-2 en won later thuis met 4-2. Om een derde stijger aan te duiden naar de Eerste provinciale, vond een testwedstrijd plaats tussen FC Brakel en Appelterre. Na verlengingen werd gelijkgespeeld (1-1), waarna FC Brakel het pleit verloor in de strafschoppen (8-5). De droom, om na 2 jaar afwezigheid terug te keren naar Eerste provinciale, werd opgeborgen.
Vóór de aanvang van de thuiswedstrijd van FC Brakel tegen OLSA , die plaatsvond op 13 februari 1972, werd hulde gebracht aan de zeer verdienstelijke voetbalspeler Luc Blondelle die zijn vijfhonderdste wedstrijd speelde voor zijn club FC Brakel. De matchbal voor de wedstrijd werd geschonken door Michel Van Wijmeersch uit café Krüger op de Warande te Nederbrakel, alwaar de spaarkas was gevestigd. Ook het Brakels Muziekske was in stoet afgezakt naar het FC terrein en zou aldaar het beste van zichzelf geven. Hun muzikale omlijsting zou de al uitzinnige sfeer nog naar een hoger niveau tillen.
Tevens besloot het bestuur van FC Brakel om op die derbydag het 30-jarig bestaan van de club en de 10^de jaargang van het clubblad, op waardige wijze te herdenken door een een jubileumuitgave van het clubblad aan de supporters aan te bieden. De opbrengst van de verkoop kwam integraal ten goede aan de jeugdploegen. In de loop van zijn bestaan had het clubblad al een merkwaardige evolutie ondergaan, waardoor de oorspronkelijke twee gestencilleerde blaadjes uitgroeiden tot een, naar inhoud en presentatie, prachtig verzorgd boekje, dat alom waardering genoot. Dit was vooral te danken aan het initiatief, de vindingrijkheid en het dynamisme van de verantwoordelijke uitgever Norbert Uytterhaegen en de enorme financiële steun aangeboden door de adverterende handelaars en firma’s. Het clubblad werd voor de eerste maal uitgegeven op 15 augustus 1957 ter gelegenheid van een vriendenmatch tegen Ruisbroek. Na de eerste jaargang werd de uitgave enkele jaren onderbroken en werd hervat tijdens het seizoen 1963-1964. Tijdens de tiende jaargang kende het clubblad een record aan publiciteit (108 bladzijden). Tevens werd tijdens dit seizoen een speciale prijsvraag ingericht, waarbij op het einde van het seizoen werd uitgemaakt wie de prijs “één jaar gratis voetbal” zou behalen. In de jubileumeditie van het clubblad werd de in 1967 opgerichte supportersclub Rood-Zwart met lof overladen. De leden ervan zorgden voor erg grote steun aan FC Brakel onder de vorm van enorme inspanningen bij het in orde brengen van het nieuwe terrein, grote financiële hulp door verkopen van steunkaarten, het inrichten van dansfeesten en andere grote feestelijkheden, mikbollingen, de uitbating van een frituur op het terrein, het onderhoud van clubhuis en kleedkamers en noem maar op.
Het organigram van de supportersclub anno 1972 : ere-voorzitter Dr. Meerschaert, voorzitter André Schittecatte, ondervoorzitter Clairi De Bremme, secretaris Clement Surdiacourt en schatbewaarder René Vanden Berghe. De leden waren : Henri Gosseye, Lucien De Bremme, Remi Limpens, Romain Vanden Bossche, Paul Coessens, Roger Motte, Guido Van Twembeke, Jacques Watté en José Deprez. Het lokaal van de supportersclub was gevestigd in café Watermolen in de gelijknamige Watermolenstraat met als uitbaters Raymond De Staercke-Simonne Lateur.
Op zaterdag 22 en zondag 23 april 1972 vierde FC Brakel uitbundig zijn 30 jarig bestaan. Op zaterdag was er een succesvol bal in de zaal Ceres te Nederbrakel, waarbij het FC-bestuur niemand minder dan Digno Garcia Y Sus Carios contracteerde, een Paraguyaanse maar in België wonende zanger, muzikant en liedjesschrijver. Op zondag om 11 uur was er een receptie op het gemeentehuis. Bestuurslid Willy Rombaut werd bij deze gelegenheden voor zijn vele verdiensten gedecoreerd. De dynamische voorzitter Marc Campens en alle bestuursleden werden overladen met gelukwensen. FC Brakel werd geprezen als de sportieve trekpleister van het dorp. Het aantal aangesloten spelers benaderde het cijfer 280. De club had twee seniorsploegen, één juniorsploeg, twee scholierenploegen en één kadettenploeg. Tijdens dit seizoen verscheen in het clubblad de “In memoriam” van Marc Haesebroek, een kadet van FC Brakel, die verongelukte op de bedevaart naar Halle.
Het organigram van FC Brakel anno 1972 : voorzitter Marc Campens, ondervoorzitters Georges Van Wijmeersch en Julien Vanden Bulcke, secretaris Paul Campens en penningmeester Norbert Uytterhaegen. De leden : Willy Rombaut, M. Van Twembeke, A. Van Nieuwenhove, A. Limpens, A. Schamp, H. Kindt, E. Marrez, E. Van Herpe, C. Surdiacourt, H. François en R. Machtelinckx.

Het organigram van het jeugdcomité anno 1972 : voorzitter Georges Van Wijmeersch, ondervoorzitter Julien Vanden Bulcke, secretaris-schatbewaarder André De Vleeschauwer.
De afgevaardigden van het jeugdcomité : Georges Van Wijmeersch, Henri François, Jozef Roelandt, André Maes, Julien Reyns, André De Vleeschauwer, Raf Baele, Marcel Bouverie, Alfred De Gols, Herman Kindt en André Vander Linden.

Verkoop loten voor de tombola met clubblad FC Brakel.
V.l.n.r. : Julien Reyns, Alfred De Gols, ?, Guy De Vleeschauwer, André Maes, André De Vleeschauwer en Jozef Roeland.
(seizoen 1971-1972)

1972-1973

In het seizoen 1972-1973 deed FC Brakel het erg matig en eindigde in de tweede helft van de rangschikking op de 10^de plaats. Na 30 wedstrijden haalde FC Brakel welgeteld 30 punten. De club won 10 wedstrijden, zou ook 10 wedstrijden verliezen en ook 10 wedstrijden gelijkspelen. De 2 derby’s met dorpsrivaal OLSA eindigden telkens op een brilscore. Thuis achter de watermolen was er het doelpuntenfestival tegen Merelbeke (6-0). In de streekderby met FC Ronse werd geen enkel punt behaald. FC Brakel ging op Ronse ten onder met 2-1, terwijl het op eigen plein tegen Ronse verloor met 0-1. Kruishoutem werd kampioen en telde 2 punten voorsprong op FC Ronse. De laatste plaats was voor Gavere.

1973-1974

Tijdens het seizoen 1973-1974 was er maar weinig samenhang in de FC Brakel-ploeg, wat resulteerde in een magere 13^de plaats in de rangschikking. De degradatie kon maar net vermeden worden. FC Brakel kon in de derby op OLSA gelijkspelen (1-1) terwijl OLSA in de terugronde aan de watermolen won met 0-1. In de streekderby met Geraardsbergen werd het een 1 op 4 met verlies op verplaatsing. Lokerse ging met de kampioenstitel aan de haal met 2 punten voorsprong op OLSA Brakel. Gerda St Niklaas verwierf definitief de rode lantaarn. Het seizoen werd tevens gekenmerkt door de stichting van de supportersclub ”De Rode Duivels” bij café-uitbater André Schittecatte.

Versje van de spionkop van FC Brakel, gevestigd in het café bij André Schittecatte :

Ze zijn altijd even vrolijk en blij gezind
Staan in weer en wind
De spionkop van FC Brakel vieren zege en praal
En hebben ook bij André Schittecatte een lokaal

1974-1975

Vanaf het seizoen 1974-1975 kwam de sportieve leiding in handen van voetbalicoon Prudent Bettens, die als speler-trainer het mooie weer bij FC Brakel kwam maken. Deze begenadigde voetballer speelde meer dan een decennium bij SV Waregem, vervolgens bij Cercle Brugge. Naast FC Brakel zou hij tevens in de lagere reeksen ook nog spelen bij VG Oostende, VK Avelgem en Lokerse SV. Onder het bewind van deze oud-internationaal met naam en faam werd er achter de watermolen te Nederbrakel een versnelling hoger gespeeld. De club behaalde de 2^de plaats, na Standaard Denderleeuw, met een gelijk aantal punten maar met een wedstrijd minder gewonnen. Op de 26^ste speeldag stond de voetbaltopper Standaard Denderleeuw – FC Brakel geprogrammeerd. Denderleeuw telde op dat moment vijf punten voorsprong op FC Brakel, doch zou in eigen huis de wedstrijd met 0-5 verliezen. Er waren 1300 toeschouwers, een aantal waarvoor heel wat ploegen in Bevordering en zelfs in Derde nationale in hun nopjes zouden zijn geweest. Denderleeuw was aan het wankelen gebracht en begon te samen met FC Brakel aan een boeiende eindsprint richting de kampioenstitel. Uiteindelijk trok Denderleeuw dan toch nog het laken naar zich toe dankzij 1 gewonnen wedstrijd meer. H.O. Etikhove werd derde op 5 punten terwijl Sparta Geraardsbergen met de rode lantaarn werd opgescheept. De Brakelse bevolking moest het dit jaar stellen zonder de dorpsderby’s. OLSA was immers vorig seizoen op de tweede plaats geëindigd en via een testwedstrijd gepromoveerd naar de Eerste provinciale. Op de 30^ste speeldag boekte FC Brakel nog een grandioze thuisoverwinning (7-0) tegen Nederename. Speler-trainer Prudent Bettens scoorde zelf twee maal en had een voet in de vijf andere doelpunten.

1975-1976

Het seizoen 1975-1976 werd echt wel fantastisch. Er stond geen maat op FC Brakel en het werd onder massale belangstelling afgetekend kampioen in de Tweede provinciale reeks met 10 punten voorsprong op het 2^de gerangschikte Nieuwerkerken. Vanaf de eerste wedstrijd van het seizoen nam FeeCee de leiderspositie in handen en zou tijdens het ganse seizoen op kop van de rangschikking prijken. Nederename werd derde en Appels was op het einde van het seizoen de laatste. Van de 30 gespeelde wedstrijden won FC Brakel er 22, speelde 5 keer gelijk en verloor slechts 3 wedstrijden. Er werd 78 keer gescoord en 23 tegendoelpunten toegestaan. Uitschieters waren de uitoverwinningen op Moorsel (0-7) en Winnik (1-6). Ruim 1500 toeschouwers waren getuige van de verpletterende thuisoverwinning tegen Robur (6-0), gevolg door de vreugdetaferelen die zich na afloop van de wedstrijd voordeden. De promotie naar de Eerste provinciale was immers een feit. Er kwamen huldigingen en vieringen bij de vleet : een stoetsgewijze optocht doorheen Nederbrakel, een mis in de dekenale kerk, een receptie op het gemeentehuis alwaar het guldenboek werd getekend, een eetmaal in zaal Ceres afgesloten met een gezellig samenzijn, enz … En er werd reikhalzend uitgekeken naar de toekomstige derby’s met dorpsrivaal OLSA.

1976-1977

In het seizoen 1976-1977 bracht FC Brakel zijn vele supporters in euforie want ei zo na werd de overgang gerealiseerd van Eerste provinciale naar Vierde klasse. Het werd een nek aan nek race met Aalter. Op 13 maart 1977 werd de legendarische en beslissende topmatch tussen FC Brakel en Aalter aan de watermolen beslecht. FC Brakel stond 1 punt achter op Aalter en moest thuis haasje over springen. Topdag voor de kassier want er waren ruim drieduizend geestdriftige toeschouwers en stemming te over. Aalter, met Verschelde in de rangen, zou tegen de gang van het spel in, aan de rust met 0-2 leiden. Na de rust was er eigenlijk maar één ploeg meer op het veld, maar de bezoekende defensie hield stand. Verschillende FC-supporters hadden zo hun bedenkingen over bepaalde spelers en beweerden dat ze geen doelpunten wilden maken.
FC Brakel strandde na een memorabel seizoen op de tweede plaats en kon niet doorstoten naar de Nationale bevordering. Het weekend vóór de topper met Aalter liet FC Brakel een punt liggen bij buur OLSA Brakel. In aanwezigheid van meer dan 2000 toeschouwers werd aldaar 1-1 gelijk gespeeld. Van deze legendarische derby op 6 maart 1977 bevindt zich een video op het internet (geüpload door Paul Gosseye op youtube, cineast Marcel De Staercke).
In de heenronde eindigde FC – OLSA op 0-0. Ook thuis verdeelde FC Brakel de punten met SK Geraardsbergen na een sfeervolle streekderby in aanwezigheid van dik tweeduizend toeschouwers (eindstand 2-2). Eerder op het seizoen verloor roodzwart het toptreffen op Geraardsbergen met 3-1. In de eindrangschikking werd SK Geraardsbergen 3^de op 12 punten van Aalter en op 9 punten van FC Brakel. Buggenhout werd laatste in het klassement.
Dit onvergetelijk seizoen van FC Brakel staat in de annalen van de clubgeschiedenis geboekt als absoluut hoogtepunt en zou nooit meer geëvenaard worden. Het was de tijd dat de club zowel sportief als financieel echt rendeerde.

1977-1978

In 1977-1978 mikte FC Brakel hogerop en begon het seizoen met torenhoge titelambities. Deze werden echter al snel gefnuikt door een slechte start want de club verloor de eerste drie wedstrijden. De poort naar Vierde klasse werd dan ook al vroeg op het seizoen vergrendeld. Tot de verbazing van 2500 toeschouwers verloor FC Brakel op de tweede speeldag de thuisderby tegen SK Geraardsbergen met 0-5 cijfers. Ook in de terugmatch op Geraardsbergen incasseerde FC Brakel een nederlaag (1-0). Tot de verbeelding sprak de legendarische thuisderby tegen gouwgenoot Club Ronse, dat pas was overgekomen uit de Tweede provinciale. Onder massale belangstelling en uitzinnige sfeer beslechtte Ronse het pleit tussen de krijtlijnen in zijn voordeel en won de wedstrijd met 1-2. Ronse speelde met voetbalvirtuoos Pierre Carteus in zijn rangen. In de terugronde ging FC Brakel op Ronse de boot in met 4-1 verlies. OLSA won de dorpsderby tegen FC op eigen plein met 2-0 en verloor later op het FC-terrein met 3-2. FC Brakel eindigde na een wisselvallig seizoen op de 9^de plaats. Latem werd kampioen met 5 punten voorsprong op FC Ronse (2^de ) en SK Geraardsbergen (3^de). Oostakker was dat seizoen de hekkensluiter. In september 1977 vond onder een stralende zon de Brakelse Reuzencalvacade plaats. Naast de Nederbrakelse reuzen Stien en Triene stapten in de stoet niet minder dan 23 groepen door het dorp. De aanwezige groepen werden telkenmale voorafgegaan door een schild- en nummerdrager. Deze eer was weggelegd voor de jeugdspelers van FC Brakel en OLSA Brakel, die elk op beurt een groep voorafgingen. Vele duizenden toeschouwers genoten met volle teugen van het calvacadespektakel en spaarden hun applaus niet. Het bier vloeide die dag onophoudelijk uit de tapkranen van de vele cafés die Brakel rijk was. Op 1 januari 1978 kwam dokter Nazère De Graeve te overlijden. Hij was één van de stichtende leden van FC Nederbrakel en tevens de eerste voorzitter. Dokter De Graeve was één van de vooraanstaanden van Nederbrakel en nam vele jaren een verantwoordelijke rol op zich in tal van verenigingen. Hij oefende ook vele jaren het schepenambt uit. Vóór de aanvang van het seizoen 1977-1978 besliste het bestuur van FC Brakel dat er financiële sancties kwamen voor spelers die tijdens de wedstrijden nodeloos een gele kaart onder de neus kregen. Overbodige overtredingen op de tegenstrever en overtredingen tegenover de scheidsrechter via woorden en/of gebaren waren uit den boze. Sportief voetbal werd nagestreefd en moest ook een voorbeeld worden voor de andere ploegen. Tijdens het seizoen 1977-1978 was het clubblad “Rood en Zwart” reeds aan zijn 16^de jaargang toe. Dit clubblad was het officieel orgaan van FC Brakel en werd gratis aangeboden bij aankoop van loten voor de tombola van het jeugdcomitee. De verantwoordelijke uitgever Norbert Uytterhaegen gaf in de loop van het jaar 1978 zijn taak door aan FC-bestuurslid André De Vleeschauwer, die de goede zorgen voor het clubblad op zich nam. FC Brakel was in het bezit van een stencileermachine waarmee de clubbladboekjes in grote getale aangemaakt werden.

Nummerdrager van FC Brakel in de calvacade van 1977.

1978-1979

Het seizoen 1978-1979 startte veelbelovend achter de watermolen te Nederbrakel. Al wie FeeCee genegen was, droomde er dan ook van dat het derde jaar in de Eerste provinciale het goede jaar zou worden om door te stoten naar de Nationale bevordering. FC Brakel was van bij de seizoensaanvang aardig op weg om de verwachtingen in te lossen en stond na de 13^de speeldag nog steeds aan de leiding. Na twee achteréénvolgende opdoffers, 1-0 verlies op Kemzeke en een 3-2 nederlaag op VW Hamme, diende de leidersrol gelost te worden. Op de 7^de speeldag was er de uitderby op SK Geraardsbergen. Voor 2700 toeschouwers delfde FC Brakel in dit fel bevochten toptreffen het onderspit met 2-0. Geraardsbergen telde trainer-doelman Charles Van Damme in zijn rangen. Ook de retourderby op de 22^ste speeldag tussen FC Brakel en leider Geraardsbergen achter de watermolen sprak tot ieders verbeelding. FC Brakel had vóór de aanvang van deze wedstrijd een achterstand van 7 punten en kon door te winnen de kloof verkleinen tot 5 punten. Geraardsbergen daarintegen zakte naar Brakel af om in het kampioenschap zijn beslissende slag te slaan. De vele FC-supporters geloofden er alvast nog in want enkele jaren eerder had FC Brakel al eens vanop de tweede plaats een spectaculaire inhaalrace ingezet op koploper Standaard Denderleeuw en slechts op het allerlaatste nippertje naast de kampioenstitel gegrepen. Maar Geraardsbergen bleef overeind in deze regenachtige kaskraker en ging onder het oog van 2500 toeschouwers met de volle buit aan de haal (0-1). FC Brakel mocht definitief zijn titelambities terzijde schuiven. Met 9 punten achterstand eindigde FC Brakel dat seizoen nog heel mooi op de 4^de plaats. VW Hamme werd 2^de en Lokerse SV strandde op de 3^de plaats. Eendracht Nieuwerkerken nam de laatste plaats voor zijn rekening. De derby met OLSA in de heenronde vond plaats in november 1978 en werd door FC Brakel thuis gewonnen met 2-0. In december 1978 was er reeds de terugmatch op OLSA, waar FC met 3-1 de boot inging. Memorabel waren ook de massaal bijgewoonde derby’s tegen Club Ronse. FC Brakel boog thuis onder een zee van volk nog een achterstand van 0-2 om in winst met 3-2. Tijdens deze voetbalwedstrijd bezweek de supporter G. D’Hondt uit Maarkedal aan een hartaanval. Te Ronse in een uitzinnig park Lagache werd het een 5-5 uitslag. Nadat FC Brakel er eerst 0-4 voorstond, wist Ronse nog terug te komen tot 4-4, waarna FC Brakel terug uitliep tot 4-5. Tot buitensporige vreugde van de Ronsenaars kon hun club tijdens deze voetbalnamiddag van formaat nog langszij komen (5-5). De vele FC-supporters vatten enigszins verbouwereerd en uit hun lood geklopt de terugweg naar Brakel aan.

Ploeg van FC Brakel seizoen 1978-1979.

Staand v.l.n.r : Rudy Van Hecke, Eddy Van den Bulcke, José Bouverie, Anno,Erwin Roelandt,
Gerrit Laverge, Chris Van der Stockt,
Gehurkt v.l.n.r. : Eddy Van der Stockt, Guy De Vos, Eric Van Wijmeersch en Bernard Ollivier.

1979-1980

FC Brakel stak zijn titelambities bij de aanvang van het seizoen 1979-1980 niet onder stoelen of banken. Het was immers de vurige wens van voorzitter Marc Campens om zo snel mogelijk naar de nationale reeksen door te stoten. Halfweg de competitie begon het echter bij bestuur en supporters door te dringen dat de titel te hoog gegrepen was. FC Brakel kwam net iets te kort tegenover de erg sterke ploegen uit de Eerste provinciale, met name Verbroedering Denderhoutem, Vigor Wuitens Hamme en SK Lovendegem. Toch speelde roodzwart een erg verdienstelijk seizoen. De club had in de heenronde een beetje moeten zoeken naar de juiste ploegopstelling ingevolge de onbeschikbaarheid van verschillende gekwetste en geschorste spelers. In de terugronde zou FC Brakel dan ook heel wat sterker voor de dag weten te komen. Op het einde van het seizoen rijfde FC Brakel een mooie vijfde plaats binnen. Roodzwart werd in zijn race voor de vierde plaats geklopt met 1 punt door gouwgenoot FC Ronse. Denderhoutem en Hamme zouden na een lange nek aan nek race op kop van de rangschikking eindigen met éénzelfde aantal punten. Denderhoutem palmde echter de kampioenstitel in met één match meer gewonnen. Denderhoutem was wel kampioen geworden maar verloor zijn beide wedstrijden tegen het sterke VW Hamme. Lovendegem werd derde op 6 punten van de leiders. Onderaan de eindrangschikking kwamen Standaard Denderleeuw, SK Aalst en FC Gandasparta op de dalersplaatsen terecht. Op de 3^de speeldag zou FC Brakel thuis de topper tegen Hamme verliezen met 0-2 en ook later op het seizoen won Hamme in zijn thuisbasis het pleit van FC Brakel met dezelfde 2-0 cijfers. Op de 8^ste speeldag vond achter de watermolen de confrontatie FC-Brakel – Denderhoutem plaats. In aanwezigheid van ruim 2700 enthousiaste toeschouwers ging Denderhoutem met de twee punten aan de haal (0-2). Bijna op het einde van het seizoen verloor FC Brakel met 2-1 cijfers op Denderhoutem. Ook na afloop van de wedstrijden tegen Lovendegem zou FeeCee geen enkel punt weten te behalen. Op de 7^de en 24ste speeldag vonden onder traditiegetrouwe massale belangstelling de twee derby’s der Vlaamse Ardennen plaats tussen FC Brakel en FC Ronse. Voorafgaandelijk aan de match op Ronse stond in een krantenartikel te lezen dat de Ronsese kassier minstens drieduizend man verwachtte, waarvan minstens duizend uit Brakel. De weg naar Ronse zat die namiddag dan ook vol met auto’s afkomstig uit Nederbrakel. Het hard bevochten toptreffen, onder leiding van de Ronsese draaischijf Pierre Carteus, eindigde in Park Lagache op 1-1. Ook de retourderby in de heksenketel te Nederbrakel eindigde op 1-1. Deze pittige partij voetbal met bijhorende spektakel wist beide supporterskampen tevreden te stellen. Spelbepalende figuur bij Ronse, met name Pierre Carteus, strooide vervaarlijk met voorzetten in het rond en deed de alarmbel bij de Brakelse verdediging verschillende keren rinkelen. Gewezen Tourwinnaar Lucien Van Impe gaf op uitnodiging van zijn sponsor de aftrap van deze match. De Impenaar moest zich hiervoor achter de watermolen een weg banen door de menigte en kreeg onderweg alom uitbundig applaus. De sympathieke Lucien Van Impe had zich die namiddag moeten reppen om tijdig in Nederbrakel aan te komen want hij had tot 14 uur getraind. Na afloop van de wedstrijd liet dit wielericoon nog optekenen dat hij graag naar zo’n boeiende wedstrijd met zulke publieke belangstelling kwam kijken.

1970-1971 : Tweede provinciale B : 9e met 28 punten uit 30 wedstrijden (9 g, 11 v, 10 z)
1971-1972 : Tweede provinciale B : 2e met 40 punten uit 30 wedstrijden (16 g, 6 v, 8 z)
1972-1973 : Tweede provinciale B : 10e met 30 punten uit 30 wedstrijden (10 g, 10 v, 10 z)
1973-1974 : Tweede provinciale B : 13e met 24 punten uit 30 wedstrijden (9 g, 15 v, 6 z)
1974-1975 : Tweede provinciale B : 2e met 45 punten uit 30 wedstrijden (19 g, 4 v, 7 z)
1975-1976 : Tweede provinciale B : 1e met 49 punten uit 30 wedstrijden (22 g, 3 v, 5 z)
1976-1977 : Eerste provinciale : 2e met 45 punten uit 30 wedstrijden (20 g, 5 v, 5 z)
1977-1978 : Eerste provinciale : 9e met 28 punten uit 30 wedstrijden (10 g, 12 v, 8 z)
1978-1979 : Eerste provinciale : 4e met 35 punten uit 30 wedstrijden (13 g, 8 v, 9 z)
1979-1980 : Eerste provinciale : 5e met 33 punten uit 30 wedstrijden (12 g, 9 v, 9 z)

Scholierenploeg van FC Brakel uit 1980.

Staand v.l.n.r. : afgevaardigde Marcel Lauwers, Peter Vekeman, Bruno Van Wijmeersch,
Patrick Limpens, Bruno De Stercke, afgevaardigde Alfons Demets, Garry De Vos, Geert Odevaert, Wim De Geyter, afgevaardigde Georges De Stercke, afgevaardigde André Limpens en supporter Germain Dumont, getooid met muts en sjaal in de roodzwarte kleuren.
Gehurkt v.l.n.r. : Frank D’Haeyer, Tom De Geyter, Rézy Herregodts, Hugo De Stercke,
Mario Van Twembeke, Geert De Lange en Benny Van Herpe.

1980-1989 : woelige jaren voor FC Brakel

1980-1981

Het seizoen 1980-1981 verliep wisselvallig en erg turbulent waarbij FC Brakel verschillende keren voor erg hete vuren kwam te staan. Nochtans werd het seizoen gestart onder een erg gunstig gesternte. Er werd een beschermcomité in het leven geroepen, bestaande uit mensen die jaarlijks voor financiële steun moesten zorgen waardoor er een grotere armslag kwam om op de transfertmarkt goede zaken te doen. Tevens werd hierdoor een beter rendabiliteit en een aanpassing aan de moderne noden nagestreefd. Naast het beschermcomité werd nog een sportcomité gesticht, onderverdeeld in een volledig zelfstandig jeugdcomité en een dagelijks bestuur. De kranten blokletterden dat FC Brakel een kern had om mee te draaien in de nationale reeksen. De meeste voetbalkenners lieten er dan ook geen twijfel over bestaan dat de club een ernstige titelkandidaat zou worden. Op de eerste training waren 43 spelers aanwezig. Voor iedere fanionspeler was er een volwaardige doublure. Na thuis de openingswedstrijd tegen RC Haaltert gewonnen te hebben maakte FC Brakel op de tweede speeldag zijn opwachting in het park Lagache te Ronse. Deze kaskraker met Club Ronse eindigde op een brilscore 0-0. Op de 4^de speeldag was er het toptreffen SV Zottegem – FC Brakel met een puntendeling als eindresultaat (1-1). Het was de ene derby na de andere, want op speeldag vijf voorzag de voetbalkalender de dorpsderby FC Brakel tegen OLSA. De spelers van FC Brakel lieten zich echter op de vertrouwde grasmat achter de watermolen het gras van onder de studs maaien en verloren de partij met 0-2. De 2600 aanwezige toeschouwers zagen een ontgoochelende derby waarbij FC Brakel geen mooie combinaties kon tentoon spreiden, terwijl OLSA niet altijd van afbraakvoetbal kon vrijgepleit worden. Na 10 wedstrijden met ups en downs bengelde FC Brakel tot ontgoocheling van zijn talrijke aanhangers onderaan de rangschikking op de 14^de plaats. Roodzwart won op de 12^de speeldag thuis tegen Racing Wetteren met 6-0. Tijdens die match scoorde FeeCee evenveel keer als in de 11 voorgaande wedstrijden tesamen. Op de 19^de speeldag won FC Brakel thuis de topderby tegen Club Ronse met 3-0 cijfers. Veertien dagen later was het opnieuw hoogdag achter de watermolen. In aanwezigheid van 3000 toeschouwers werd leider SV Zottegem in bedwang gehouden met een 2-2 resultaat. Dit toptreffen riep bij veel supporters van beide clubs herinneringen op aan de boeiende partijen voetbal van weleer op het terrein aan de Koningsbronnen. De spektakelrijke derbywedstrijd werd echter later op de avond overschaduwd door het ontslag van de FC-trainer. Een deel van het bestuur van Roodzwart was al langer niet tevreden over de sportieve gang van zaken. Dit was niet naar de zin van verschillende geprikkelde spelers die in opstand kwamen en wegbleven op de dinsdagavondtraining. Ze werden in blok door het bestuur geschorst. Een nieuwe trainer werd aangesteld en na een verzoeningsbijeenkomst kwamen een aantal rebellerende spelers op hun standpunt terug. Een nieuwe voetbalhoogdag kwam eraan onder de vorm van een derbywedstrijd tegen de eeuwige dorpsrivaal OLSA Brakel. Deze derby vond niet meer plaats op het vertrouwde OLSA-terrein aan de Driehoekstraat, maar wel op het terrein van het nieuwe OLSA complex achter den Toep te Nederbrakel. Onder massale belangstelling en na een heroïsche veldslag sleepte FC Brakel met 9 invallers een 2-2 gelijkspel uit de brand. De noodploeg werd door de roodzwarte aanhang uitbundig bejubeld. Het gelijkspel werd de stimulans om het opdoemende degradatiespook de pas af te snijden. Nadat FC Brakel zijn drie voorlaatste wedstrijden op hardnekkige wist te winnen, kreeg het alsnog op de slotdag het deksel op de neus. Het verloor onverdiend met 1-2 tegen het tweede geklasseerde FC Denderleeuw. Dankzij de fusie van ploegen in Tienen kon FC Denderleeuw hierdoor doorstoten naar de Bevordering. SV Zottegem werd kampioen met 4 punten voorsprong op FC Denderleeuw. FC Brakel eindigde op de 14^de plaats met evenveel punten als FC Latem (13^de). Klauwaerts Kemzeke werd 15^de en Racing Wetteren 16^de . Deze laatste 4 ploegen zakten naar de Tweede provinciale want zowel SK Deinze als SK Geraardsbergen hadden hun vel in de Bevordering niet kunnen redden en zakten naar de Eerste provinciale. Voor FC Brakel werd zondag 26 april 1981 een echt sombere dag. Na vijf seizoenen voetbal in de hoogste provinciale reeks was de degradatie naar de Tweede provinciale een feit. Een deels mislukte transferpolitiek, de onbeschikbaarheid van de gekwetste keeper gedurende 6 weken, de perikelen met de trainer gevolgd door zijn ontslag en de aanstelling van een nieuwe trainer, de spelersstaking en de onenigheid in het bestuur hadden te diepe sporen getrokken.

Het bestuur van FC Brakel in het jaar 1982.

Bovenaan van links naar rechts : Marc Van Welden, Georges De Stercke, André Limpens,
Luc De Staercke, Eddy Van Twembeke, R. De Loor, René Eeckhout, Ch. Hautman, Alfred De Gols, Gerard De Ruyver, H. D’Haenens, Benny Van Strijthem, Paul Campens.
Onderaan van links naar rechts : André De Vleeschauwer, René Van Twembeke, Paul Mornie,
Marc Campens, Julien Van den Bulcke, Georges Van Wijmeersch, André Van Nieuwenhove,
Willy Rombaut, Raf Bourdeau’Huy, Georges De Smet.

1981-1982

FC Brakel vatte het seizoen 1981-1982 aan met de ambitie om zo vlug mogelijk op de terugweg naar de Eerste provinciale te komen. Het was immers een must om de club opnieuw zijn sportieve waarde te bezorgen, maar ook om de werking van de club financieel leefbaar te houden. In de Eerste provinciale waren heel wat interessante wedstrijden en kon er aan een grotere klantenbinding gedaan worden. De start werd echter een tegenvaller. Het liep grondig fout want FC Brakel verloor zijn eerste twee matchen en verzeilde zelfs op de laatste plaats. Daarna werd de juiste cadans gevonden en werd de situatie rechtgezet. FC Brakel bekleedde in de loop van het seizoen alle plaatsen van het klassement, behalve de eerste plaats. Deze werd op het einde van het seizoen ingepalmd door FC Latem, een ploeg die vorig jaar ook zakte uit de Eerste provinciale. FC Brakel strandde op de tweede plaats in het klassement maar zou uiteindelijk toch kunnen promoveren, want de club won de spannende testmatch tegen Racing Wetteren met 3-1. De club uit Wetteren was tweede geëindigd in de andere reeks van de Tweede provinciale en was, net als FC Brakel, een jaar eerder ook al uit de Eerste provinciale gedegradeerd. Nadat FC Brakel de maat had genomen van Racing Wetteren barstten taferelen van intense vreugde los en kon het feest beginnen. De kranten blokletterden dat het zich opnieuw toeëigenen van een plaats in de hoogste provinciale reeks het loon was van de vriendschap, de inzet, de collectieve goodwill en de blijvende inspanningen van de heel velen die FC Brakel genegen waren. De sportieve toekomst oogde terug rooskleuriger en financieel kon men terug meer op adem komen. Voor de beslissende testwedstrijd met Wetteren kon er, ongeacht het resultaat, geen frank vergoeding uit de clubkas aan de spelers betaald worden. Wel werd hen beloofd dat zij voor het inrichten van een eventueel “promotie-bal” de kantine en al de mankrachten van de club mochten gebruiken en de opbrengst mochten verdelen. Naast de sportieve eer om te winnen, kregen de spelers wel een geldelijke motivatie, afkomstig van de drie supportersclubs, van de FC-veteranenploeg en van het jeugdcomité. Tijdens het seizoen situeerde de dichtste verplaatsing zich op het terrein van Etikhove. In november 1981 werd het voetbalplein aldaar onder de voet gelopen door de vele bezoekende Brakelse supporters. FC Brakel won er de derby met 0-1. Later op het seizoen won FC Brakel achter de watermolen ook het pleit met dezelfde cijfers. Tijdens de confrontaties met de kampioen FC Latem was FeeCee zeker de evenknie en boekte tweemaal een 1-1 resultaat. Tegen de andere dichte buur Nederename ging FC Brakel op verplaatsing met 4-1 de boot in, terwijl het in de terugronde te Nederbrakel wist te winnen met dezelfde 4-1 cijfers.
Naast de promotiehuldigingen vierde FC Brakel in het jaar 1982 de 40^ste verjaardag van zijn bestaan.

Het eerste elftal van FC Brakel in het jaar 1982.

Bovenaan van links naar rechts : Gilbert Verstichelen, G. De Prez, Eddy Van den Bulcke,
Marnic Valepijn, Henry Jacobs, Wilfried Desprets, Dominque Van den Bossche.
Onderaan van links naar rechts ; verzorger R. Meerschaut, P. Meulenijzer, Roland Collier,
Eddy De Temmerman, Gilbert Verleye, Eric Van Wijmeersch, Roland De Bleeker.

Het tweede elftal van FC Brakel in het jaar 1982.

Bovenaan van links naar rechts : Johan Desterke, Eddy Goditiabois, Peter Vekeman,
Bruno De Stercke, Wilfried Desprets, Walter Thomas, Dominique Van den Bossche, Marnic Gezels.
Onderaan van links naar rechts : P. Meulenijzer, Ronny De Ruyver, E. Carlier, Geert Collier,
Bruno Van Wijmeersch, Hugo De Stercke.

1982-1983

Na één jaar afwezigheid deed FC Brakel opnieuw zijn intrede in de Eerste provinciale. De vele aanhangers waren in hun nopjes want ze vonden dat dit de reeks was waar hun club thuishoorde. Een mening die ook werd gedeeld door voetballiefhebbers van andere clubs.
Het was nu wel niet direct de betrachting van het FC-bestuur om de hoogste viool te kunnen spelen, maar toch meende men aanspraak te mogen maken op een plaats in de middenmoot van het klassement. Niets was echter minder waar want op het einde van een erg tumultrijk seizoen moest de club zich verzoenen met de degradatie naar de Tweede provinciale. Vele jaren later zou blijken dat dit het allerlaatste seizoen was dat FC Brakel aantrad in de Eerste provinciale. De jaargang 1982-1983 zou tevens in de annalen van het Brakels voetbal opgetekend worden als het seizoen van de laatste derby’s tussen OLSA en FC Brakel.

De competitie begon voor Roodzwart onder een slecht gesternte want het verloor nipt de aanvangswedstrijd thuis tegen Dendermonde met 0-1. Op de tweede speeldag van de kalender, meer bepaald op 12 september 1982, trok FC Brakel naar de OLSA-grasmat achter den Toep en won er de spektakelrijke derby met 0-2. Het was de tweede en laatste keer dat FeeCee aldaar zijn opwachting maakte. De terugwedstrijd (de allerlaatste derby) vond plaats op 23 januari 1983. In de thuisbasis achter de watermolen kwam het al in puntennood verkerende FC Brakel niet verder dan een 0-0 resultaat. Na afloop van deze derby zal wel niemand van de toeschouwers vermoed hebben dat men er getuige was van een historische wedstrijd, namelijk het allerlaatste treffen tussen FC Brakel en OLSA. Tijdens de kaskrakers met Geraardsbergen en Ronse wist FeeCee geen enkel punt te pakken. In het derbytreffen met SV Geraardsbergen zou FC Brakel zowel thuis (0-1), als op verplaatsing (3-2) een nederlaag oplopen. Ook gouwgenoot FC Ronse bleek dit seizoen veel te sterk. Te Ronse werd het 4-1, achter de watermolen 0-4. In het slot van de competitie zou FC erg kostbare punten laten liggen, waardoor de degradatie een feit werd. Maar liefst vijf keer werd nipt verloren met het kleinste verschil (0-1 of 1-0).
De degradatie inspireerde sommigen in Nederbrakel om van FC Brakel een overlijdensbericht op te stellen. De spelers, de omgeving van de watermolen en het FC Brakel-lokaal aan het Lindeplein werden daarin karikaturaal voorgesteld. Er werd eveneens een gebed gevraagd voor de ziel van Roodzwart en er werd een namis opgedragen door de roodzwarte paters. In het overlijdensbericht werd gealludeerd op de voetbalploegen SK Lovendegem en FC Latem die fungeerden als dokters bij de heelkundige ingrepen, waarna FC Brakel bezweek op 13 maart om 16.45 uur. Op die zondag verloor FC Brakel thuis onder massale belangstelling de bitsige en zwaar bevochten wedstrijd tegen leider Verbroedering Denderhoutem met 0-1. De club uit Denderhoutem kon zich op het einde van het seizoen uiteindelijk tot kampioen kronen, nadat het lange tijd de hete adem van het tweede geklasseerde Racing Gent in zijn nek had gevoeld. In de onderste regionen van het klassement eindigde FC Brakel laatste, SV Lokerse was voorlaatste met 1 punt meer.

Tijdens de ontmoeting FC Brakel – Verbroedering Denderhoutem werd Brakelaar Eddy Van den Bulcke gelauwerd voor zijn 300^ste wedstrijd bij FC Brakel. Onder het oog van een massa voetbalfans werd hij werkelijk overladen met bloemen, geschenken en trofeeën, aangeboden door zijn talrijke supporters en sympathisanten, de beheerraad van FC Brakel, het bestuur, de supportersclub, de jeugdwerking en de FC-lokaalhouders Elly De Geeter-Haelterman.
Op 2 april 1983, kwam FC-man bij uitstek Willy Rombaut op 63-jarige leeftijd te overlijden. Hij stond veertig jaar onbaatzuchtig ten dienste van de club, als speler, als bestuurslid, als afgevaardigde van het eerste elftal, als de man van de grote inzet en een begeesterend doorzettingsvermogen. In het FC-terrein zou hij niet alleen zijn ideeën, maar eveneens al zijn werklust, zijn clubliefde en zijn vitaliteit steken. Enkel het voetbalterrein zelf, indien het kon praten, zou getuigenis kunnen afleggen hoeveel uren de immer joviale en steeds goed gezinde Willy Rombaut besteedde aan de realisatie ervan.

Willy Rombaut, tientallen jaren van onschatbare waarde voor FC Brakel,
gehuldigd in 1972,
geflankeerd door Ilse en Stephan Van den Berghe,
in een roodzwarte outfit
en boeket met rode en zwarte bloemen.

1983-1984

Na de malaise van vorig voetbaljaar, met o.a een door de pers geïnsinueerde “paleisrevolutie”, moest de club opnieuw een bloeiende vereniging worden waar een goede verstandhouding hoog in het vaandel stond. Het bestuur en de entourage van FC Brakel hadden dan ook kosten noch moeite gespaard om opnieuw in de Tweede provinciale een hoofdrol te vertolken. De aanloop naar het seizoen 1983-1984 liet zich kenmerken door doorgedreven en gepeperde trainingssessies gevolgd door een reeks oefenwedstrijden. De spelers kregen te horen dat het tussentijds spelen van minivoetbal totaal uit den boze was. Op 23 juli 1983 werd achter de watermolen de vriendschappelijke wedstrijd FC Brakel – Anderlecht gespeeld. Het moedige FeeCee was vanzelfsprekend geen partij voor de voetbalploeg uit Anderlecht en werd van het kastje naar de muur gespeeld. Anderlecht speelde de hele wedstrijd nochtans met de handrem op, maar toch zou de Brakelse doelman zich acht keer moeten omdraaien (0-8). Anderlecht trad die dag aan met een groot aantal van zijn kernspelers, o.a. Vekeman Dirk, Olsen Morten, Vandereycken René, Hofkens Wim, De Groote Michel, Vercauteren Franky, Gudhjonsen Arnor, Vandenbergh Erwin, Perusovic Luka en Czerniatynski Alex. De wedstrijdbal, getekend door alle Anderlechtspelers, was één van de te winnen prijzen via de tombola.
Na een verdienstelijk seizoen strandde FC Brakel op de 4^de plaats in de rangschikking van de Tweede provinciale A. De club telde in de eindstand 11 punten minder dan kampioen Evergem. Nochtans zou FC Brakel de dubbele confrontatie met Evergem twee keer winnen. Aan de watermolen werd het 2-0, terwijl in Evergem de bovenhand werd gehaald met 0-1. FC Brakel was tot op het einde van het seizoen in de running voor de tweede of derde plaats. Deze ereplaatsen werden uiteindelijk ingepalmd door Destelbergen (2^de met 2 punten voorsprong op FC) en Nevele (3^de met 1 punt meer dan FC). Onderaan de rangschikking werd Maldegem afgetekend laatste in het klassement, maar wist toch nog op de slotdag van de competitie zijn thuiswedstrijd tegen FC Brakel te winnen met 3-1. In deze typische eindeseizoenswedstrijd bleek de veer bij Roodzwart reeds volledig gebroken te zijn. Nederename eindigde voorlaatste en was voor FC Brakel tijdens dit seizoen de dichtste uitstap.

1984-1985

Op het einde van het dolle seizoen 1984-1985 klasseerde FC Brakel zich tweede in de rangschikking van de Tweede provinciale B, op 2 punten van kampioen SK Aalst. Het seizoen mocht dan wel als geslaagd beschouwd worden, maar toch kon niet geloochend worden dat de fel begeerde promotie net niet gehaald kon worden. Er was daar nochtans uitzicht op via een bijkomende testwedstrijd met Svelta Melsele. Nadat de eerste confrontatie onbeslist was gebleven (0-0 na verlengingen), was de FC-entourage nog meer in zijn overtuiging gesterkt dat een terugkeer naar de Eerste provinciale binnen het bereik lag. In de tweede en beslissende match was Melsele echter de beste ploeg en won verdiend van FC Brakel met 3-1. Geen promotie dus voor Roodzwart en volgend jaar niet opnieuw derbyvoetbal met OLSA Brakel, dat zich op de 11^de plaats wist te handhaven in de Eerste provinciale.
In de eerste ronde van het seizoen kreeg FC Brakel af te rekenen met veel blessures in de rangen en behaalde enkele zwakke resultaten tegen de mindere goden uit de reeks. Tegen de verdienstelijke kampioen SK Aalst werd een 3 op 4 geboekt. Het kampioenschap werd bijkomend gekleurd door de steeds gevoelsgeladen streekderby’s met Club Ronse, dat vorig jaar uit de Eerste provinciale was gedegradeerd. Beide ploegen verdeelden de punten netjes onder elkaar. Onder grote publieke belangstelling verloor Roodzwart thuis in de heenronde met 0-1. In de terugronde te Ronse groeide de derby met FC Brakel uit tot de absolute topper in de reeks. Beide formaties hadden immers vóór de wedstrijd nog een optie op de titel. Na een spetterend wedstrijd in het Lagachepark ging FC Brakel met de twee punten aan de haal. Nadat het lang 1-1 stond, werd in de 88^ste minuut het vonnis van de Ronsenaars voltrokken (1-2). Club Ronse telde nog voetbalvirtuoos Pierre Carteus in zijn rangen. In de onderste regionen van het klassement eindigde Gandasparta op de laatste plaats.
Er was wel de kater van het nipt verloren kampioenschap, maar toch ging FC Brakel de feestelijke toer op. Op zondag 9 juni werd de achtste FC-Barbecue georganiseerd. Niet minder dan 1200 sympathisanten werden op het terrein aan de watermolen ontvangen. Het ondertussen klassiek geworden barbecuegebeuren groeide opnieuw uit tot een voltreffer van formaat. Er waren doorlopend attracties voor groot en klein, met op de feestaffiche als voornaamste uitschieters een aperitiefconcert van de Zottegemse Koninklijke Harmonie Vrije Kunstkring, een optreden van de Big Band van diezelfde harmonie en een demonstratieoptreden door de Brakelse karateclub Shotokan.
FC Brakel was de eerste ploeg uit de hele streek die enkel jaren terug voor het eerst met de organisatie van een barbecue op de proppen kwam. Een initiatief dat al snel door andere clubs in de omgeving zou gecopieerd worden.
Op 18 april 1985 kwam Julien Van Den Bulcke, de voorzitter van de beheerraad, te overlijden. Enkele dagen later werd er tijdens de begrafenisplechtigheid massaal afscheid genomen van dit monument van FC Brakel. Gedurende jaren was hij bestuurslid en was hij ook ondervoorzitter van FC Brakel geweest, steeds bekommerd om de goede gang van zaken, zowel op sportief als op financieel vlak. FC Brakel verloor een bezieler, zoals iedere club er te weinig in zijn rangen heeft lopen.

Het veld van FC Brakel aan de Watermolenstraat, met op de achtergrond de fabriek van de Koningsbronnen (rond het jaar 1983).
Staand v.l.n.r. : Lucien Wattez, Julien Van Den Bulcke, ?, ?, Per Frimann (met bloemtuil, speler van Anderlecht en Deens internationaal), Willy Mornie.
Vooraan : trouwe FC Brakel-supporter Yves Wattez.

1985-1986

Tijdens de voorbereiding op het seizoen 1985-1986 waren de beheerraad, het bestuur en de trainer van FC Brakel van mening dat, met de behaalde resultaten van het afgelopen seizoen voor ogen, er geen halve ploeg ter versterking moest aangekocht worden. Hetgeen dan ook niet gebeurde. De club stak niet onder stoelen of banken dat de promotie naar de Eerste provinciale werd beoogd en kwam erg ambitieus en vol vertrouwen aan de aftrap van het nieuwe seizoen. Op zondag 11 augustus 1985 om 16 uur vond thuis een oefenwedstrijd plaats tegen het tweede elftal van Anderlecht. Vanaf de aanvang van de competitie zou de club echter al heel snel in woelig vaarwater terechtkomen. De ene verliespartij na de andere werd opgetekend. Er werd uitgepakt met veel slechte passes en weinig gewonnen duels, er werd gevoetbald aan een veel te laag tempo om de opponenten uit verband te spelen. Halfweg de competitie had Roodzwart nog geen enkele wedstrijd gewonnen. De eerste winst werd, bevreemdend genoeg, slechts gerealiseerd na Nieuwjaar, meer bepaald op de 19^de speeldag (19 januari 1986). De absolute favoriet van vóór het seizoen bengelde tot éénieders verbazing onderaan het klassement. Het seizoen draaide finaal uit op een afknapper van jewelste. Na vele jaren voetbal in de Eerste en de Tweede provinciale zou FC Brakel degraderen naar de Derde provinciale. De club eindigde 15^de en kon slechts 4 van zijn 30 wedstrijden winnen. FeeCee had nog wel een knappe eindspurt ingezet om het seizoen te redden, doch de kalendermatchen waren van die aard dat een fatale afloop niet meer kon ontlopen worden. FC ging de laatste match met 2-1 de boot in op het veld van Meldert, een ploeg die nog uitzicht had op promotie en uiteindelijk 2^de eindigde. Het kampioenschap werd gewonnen door gouwgenoot SV Geraardsbergen. In de derby’s met Geraardsbergen boekte FC Brakel een teleurstellende nul op vier. In de Oudenbergstad werd met 2-1 verloren, terwijl FC in zijn thuisbasis werd ingeblikt met 2-3. De voetbalploeg uit Stekene belandde op de laatste plaats van de reeks en telde nog 7 punten minder dan het voorlaatst geklasseerde FC Brakel.
Op zondag 8 juni 1986 stond de negende FC-Barbecue geprogrammeerd. De organisatie was in handen van het Jeugdcomité, de spelers en de veteranen, de beheerraad en bestuur van FC Brakel, de supportersclubs Rood-Zwart met lokaal in café De Watermolen en de Rode Duivels met lokaal in café André Schittecatte en de Spionkop. Tijdens het barbecuegebeuren werd zoals gebruikelijk voor de nodige animatie gezorgd. Er was een discobar en een ballonwedstrijd, er waren volksspelen, een optreden van de Brakelse Koninklijke Harmonie De Eendracht, alsook een demonstratie van karateclub Shokotan. Er was sfeer te over maar toch werd het hele feestgebeuren enigszins overschaduwd door de degradatie naar de Derde provinciale. Deze opdoffer was tijdens de barbecue dan ook meer dan eens het gespreksonderwerp nummer één.

1986-1987

Na het sportief debacle van vorig seizoen maakte FC Brakel vol goede moed zijn opwachting in de Derde provinciale. Een kijkje in het verleden leerde dat het exact 29 jaar geleden was dat de club nog eens in de Derde provinciale vertoefde. Dat was het geval tijdens het seizoen 1958-1959, al was dat toen maar voor één jaar, want de club promoveerde onmiddellijk naar de Tweede provinciale. Het seizoen ervoor (1957-1958) speelde Roodzwart nog in de Eerste provinciale maar werd na betrokkenheid in een omkoopschandaal gestraft door de Belgische Voetbalbond en werd doorverwezen naar de Derde provinciale. Vóór het seizoen 1957-1958 voetbalde FC Nederbrakel zes opéénvolgende seizoenen in de Tweede provinciale (gewestelijke). Algemeen werd verwacht dat de ploeg kordaat zou opstaan. Zo snel gaat dat echter meestal niet in voetbal. Het zou dan ook voor de club en de supporters wel even wennen worden in de Derde provinciale. De andere ploegen uit de reeks maakten er een erezaak van om FC Brakel zoveel mogelijk het vuur aan de schenen te leggen. Onmiddellijk kampioen spelen zat er dus niet in. Toch konden de hoge verwachtingen bijna ingelost worden want de club eindigde mooi op de 3^de plaats, weliswaar met 10 punten achterstand op kampioen Eine. Op de laatste speeldag liet Roodzwart zich thuis nog de 2^de plaats afsnoepen door rechtstreeks concurrent Wortegem die aan de watermolen met 1-2 kwam zegevieren.
De voetbalclubs Voorde en Ardennen eindigden respectievelijk als laatste en voorlaatste van de reeks met hetzelfde aantal punten. FC Brakel speelde dit seizoen tegen veel dichterbij gelegen ploegen zoals Elst, Bonanza, Oudenhove, Ardennen, Assa Ronse, Sparta Geraardsbergen, Overboelare… Dit waren dan wel niet meer de grote confrontaties uit de Eerste provinciale van weleer, maar toch was er ieder weekend veel sfeer en animo. Op de eerste speeldag verloor FeeCee de kleurrijke derby op Oudenhove met 2-1, daar waar de club later thuis Oudenhove verpletterde met 6-0. Tegen buur Bonanza werd tweemaal een 1-1 resultaat gerealiseerd. Op Elst ging Roodzwart winnen met 1-6, terwijl de club zich later op het seizoen thuis enigszins verrassend liet verschalken met 1-2. De twee partijen voetbal met ASSA Ronse riepen herinneringen op aan een al ver verleden, toen beide clubs in de jaren zestig in de Eerste provinciale met elkaar slag leverden. Dat was nog op het toenmalig FC-terrein aan de Koningsbronnen, daarna ook één keer aan de watermolen in het seizoen 1967-1968. Dat was ook de laatste keer, nu 19 jaar geleden. Tegen ASSA Ronse lukte FC Brakel dit seizoen een drie op vier. FeeCee behaalde aan de watermolen ook nog een monsterscore, de club won er het pleit van Sparta Geraardsbergen met 7-1.
Het seizoen werd bijkomend gekleurd met een vriendschappelijke voetbalpartij tegen buur OLSA Brakel, meer bepaald een benefietwedstrijd ter nagedachtenis van de verongelukte FC-jeugdspeler Stefan Taildeman. Op 28 december 1986 verzamelden zich meer dan 1000 toeschouwers rond het FC-terrein aan de watermolen om er een gemoedelijke en gezellige wedstrijd te bekijken. Meer dan 30 spelers gaven er het beste van zichzelf. De grimmige derbysfeer en de krampachtige voetballerij uit de vroegere tijden waren dan ook niet meer aan de orde. Eersteprovincialer OLSA won de wedstrijd met 1-2. De voetbalkrant PLUS zou er die dag in slagen beide ploegen en hun trainers op één en dezelfde foto te vereeuwigen, iets wat naar verluidt nooit eerder was gebeurd.

Juniorenploeg van FC Brakel rond het jaar 1983.
Bovenaan van links naar rechts : Wouter Demets, Wim Houck, Johan Limpens, Geert De Lange, Filip De Cubber, Filip Van der Bruggen, Dominique Van Den Bossche, Marcel Schamp (tesamen met zijn vrouw Odette Van De Vijver sponsors van de juniorenploeg en uitbaters van café De Watermolen te Nederbrakel).
Onderaan van links naar rechts : Bruno De Stercke, Thierry Vandecasteele, Hugo De Stercke, Stephan Van den Berghe, Danny Walraevens.

1987-1988

Na een verblijf van twee jaar in de Derde provinciale slaagde FC Brakel er na afloop van het seizoen in om terug op te klimmen naar het hogere niveau van de Tweede provinciale. Het kampioenschap liet zich kenmerken door een nek aan nek race met Bevere, waarbij beide clubs op het einde van de rit 48 punten totaliseerden. Bevere kon zich echter tot kampioen kronen, want het had één match meer kunnen winnen. Na de onderlinge confrontaties van beide clubs wist Roodzwart drie van de vier punten in te palmen. Op de slotdag van de competitie bleef FC Brakel voor eigen publiek steken op een 1-1 resultaat tegen Nederename en zag aldus het kampioenschap aan zijn neus voorbijgaan. De roodzwarten waren tot een kwartier voor tijd de virtuele kampioen met een 1-0 voorsprong. Nederename was echter tijdens de wedstrijd de evenknie van Brakel en wist, via een doelpunt uit en al dan niet buitenspelpositie, een verdiend gelijkspel uit de brand te slepen. FC Brakel kon wel met zijn tweede plaats promoveren, maar toch was de ontgoocheling bij de aanhang om de net niet gewonnen kampioenstitel erg groot. Veertien dagen eerder werd FC Brakel thuis in het verlies geduwd door buur Bonanza uit Sint-Martens-Lierde (0-1), terwijl in de eerste helft van het seizoen op Bonanza werd gewonnen met 0-2. Tegen Elst werd vier op vier geboekt. Aan de watermolen werd tegen Oudenhove gewonnen met 2-0, terwijl later op verplaatsing een 2-2 resultaat uit de bus kwam. In de eindrangschikking verwierf Bonanza mooi de 3^de plaats, met maar liefst 14 punten achterstand op het duo Bevere en FC Brakel. Overboelare diende zich te verzoenen met de rode lantaarn. Het bestuur van FC Brakel zag de toekomst in de Tweede provinciale rooskleurig tegemoet, maar was zich wel bewust dat de ploeg in elke linie diende versterkt te worden. Ondanks de plaatselijke concurrentie van eersteprovincialer OLSA, speelde FC Brakel dit seizoen in de Derde provinciale verschillende keren voor een publiek van 700 toeschouwers.

1988-1989

Na het prachtige parcours van vorig seizoen waren de verwachtingen bij de terugkeer in de Tweede provinciale hoog gespannen. Sommigen namen hun dromen voor waar en zagen FC Brakel zelfs al onmiddellijk doorstoten naar de Eerste provinciale. Een ploeg in erg goeie doen kan immers wel eens twee jaar na elkaar promoveren. Misschien lagen er wel opnieuw 2 derby’s met buur OLSA in het verschiet. De FC-supporters kregen van hun ploeg echter een bijzonder matig en ontnuchterend seizoensverloop voorgeschoteld. De club eindigde op de 13^de plaats en ontliep maar nipt de degradatie. Enkel dankzij het falen van de andere degradatiekandidaten liep het voor FC Brakel nog goed af.
Nochtans kende de club een veelbelovende seizoensstart, want na verloop van vijf wedstrijden werd een mooie 7 op 10 op het rapport genoteerd. Roodzwart begon echter daarna te kwakkelen met vier verliesbeurten op rij. Thuis aan de watermolen werd FeeCee zelfs twee keer vernederd met zware cijfers, een 1-5 nederlaag tegen Gavere en op de laatste speeldag een 1-4 afgang tegen Semmerzake. De voetbalclub uit Eine eindigde afgetekend eerste met 8 punten voorsprong op Etikhove, terwijl Zwijnaarde laatste eindigde. De ploeg uit Bevere, die vorig seizoen in de Derde provinciale kampioen speelde met hetzelfde aantal punten als FC Brakel, liet zich in de eindrangschikking opmerken met een mooie derde plaats. De confrontaties tussen Bevere en FC Brakel eindigden telkens op 1-1.
Tijdens de allereerste wedstrijd van dit seizoen werden de degens gekruist met SK Ronse. Deze derbytopper eindigde op een fraai 1-1 gelijkspel. Te Ronse had men in 1987 de voetbalkrachten gebundeld en werd SK Ronse boven de doopvont gehouden. Deze club ontstond uit de fusie van ASSA Ronse en Club Ronse. Beide Ronsese voetbalgrootheden uit de vervlogen tijden kwamen in 1987 respectievelijk uit in de Derde en de Tweede provinciale. FC Brakel ontmoette beide clubs meer dan eens in vroegere jaren, vooral in de Eerste provinciale. Op 8 januari 1989 stond te Nederbrakel de terugwedstrijd tegen Ronse gepland. Ook in deze animorijke derby verdeelden beide clubs de punten (1-1).

1989-1990 

In de herfst van 1989 woei een frisse wind doorheen de FC-Brakel rangen. Er werd in oktober een nieuwe voorzitter aangesteld die op 6 bestuursleden kon rekenen. Verder kon het bestuur bijkomend beschikken over een 15-tal werkende leden. Er werden 2 nieuwe sponsors aangetrokken, waardoor de geruchten, dat de ploeg te kampen had met ernstige financiële problemen, de kop werden ingedrukt. Sportief zou het seizoen 1989-1990 echter nog slechter worden dan vorig jaar. Na twee jaar voetbal in de Tweede provinciale kwam FC Brakel schromelijk tekort en degradeerde opnieuw naar de Derde provinciale. De club bekleedde in de eindrangschikking de 15^de plaats met 17 punten en kon slechts 4 wedstrijden winnen. Op de laatste speeldag ging FC Brakel op SK Ronse de boot in met 6-2 cijfers. Ook in de heenronde kwam Ronse de derby op FC Brakel winnen met 0-3. De club uit Ronse werd dan ook oppermachtig kampioen in de reeks, telde 15 punten meer dan Sint-Lievens-Houtem (2^de) en 16 punten meer dan het derde gerangschikte Wetteren. De voetbalclub uit Borsbeke eindigde laatste met nog 11 punten minder dan FC Brakel en kon geen enkele match winnen. Naast de derby met SK Ronse was er ook de dubbele confrontatie met Zottegem dat vorig seizoen was gezakt uit de Eerste provinciale, alsook de kortere verplaatsingen naar Etikhove en Nederename. Er dient gezegd dat de derby’s al niet meer dezelfde uitstraling genoten als deze uit de memorabele glorietijd van de tweede helft van de jaren zeventig en de eerste helft van de jaren tachtig. De degradatie van FC Brakel ging gepaard met het ontstaan van heel wat sombere gedachten. Volgens sommigen was de club geen lang leven meer beschoren. Roodzwart had dit desastreus seizoen met erg beperkte middelen moeten werken. Zowel sportief als financieel was er dan ook veel werk aan de winkel om er toekomend seizoen iets beter van te maken. In de streekkrant De Beiaard stond te lezen dat de Derde provinciale er volgend seizoen twee Brakelse clubs bijkreeg : FC Brakel in dalende lijn (van Tweede naar Derde provinciale) en Everbeek in stijgende lijn (van Vierde naar Derde provinciale).
Dorpsgenoot OLSA ontsteeg het provinciaal voetbal en kwam het volgend seizoen uit in de 4^de klasse (Bevordering).

Het eerste elftal van FC Brakel uit het jaar 1976.
Prudent Bettens, de speler-trainer van FC Brakel (staand 6de van links).
Marc Campens, de voorzitter van FC Brakel (staand uiterst rechts).

1980-1981 : Eerste provinciale : 14e met 28 punten uit 30 wedstrijden (9 g, 11 v, 10 z)
1981-1982 : Tweede provinciale A : 2e met 42 punten uit 30 wedstrijden (16 g, 4 v, 10 z)
1982-1983 : Eerste provinciale : 16e met 15 punten uit 30 wedstrijden (6 g, 21 v, 3 g)
1983-1984 : Tweede provinciale A : 4e met 35 punten uit 30 wedstrijden (12 g, 7 v, 11 z)
1984-1985 : Tweede provinciale B : 2e met 44 punten uit 30 wedstrijden (19 g, 5 v, 6 z)
1985-1986 : Tweede provinciale B : 15e met 18 punten uit 30 wedstrijden (4 g, 16 v, 10 z)
1986-1987 : Derde provinciale C : 3e met 38 punten uit 30 wedstrijden (14 g, 6 v, 10 z)
1987-1988 : Derde provinciale C : 2e met 48 punten uit 30 wedstrijden (21 g, 3 v, 6 z)
1988-1989 : Tweede provinciale B : 13e met 26 punten uit 30 wedstrijden (7 g, 11 v, 12 z)
1989-1990 : Tweede provinciale B : 15e met 17 punten uit 30 wedstrijden (4 g, 17 v, 9 z)

1990-1999 :

1990-1991

Bij de aanvang van het eerste seizoen (1990-1991) in het decennium van de negentiger jaren trad FC Brakel opnieuw aan in de Derde provinciale. De club zette van meet af aan druk op de ketel en wou resoluut de verloren plaats in de Tweede provinciale heroveren. Dat was bijna gelukt want Roodzwart strandde op de tweede plaats in de eindrangschikking en telde twee punten minder dan kampioen Sparta Geraardsbergen. In de onderlinge duels met de Geraardsbergse club was FC Brakel de sterkste en won telkens het pleit. FC Brakel greep wel naast de titel maar kreeg nog de kans om via een eindronde de promotie naar de Tweede provinciale af te dwingen. De beslissende match vond plaats op het neutrale veld van Dikkelvenne. Ruim duizend toeschouwers waren aldaar getuige van een erg spannende en hardnekkig gespeelde wedstrijd tussen FC Brakel en FC Merelbeke. De fusieclub uit Merelbeke trok het laken naar zich toe en won met 0-2. Vriend en vijand waren het er bij het eindsignaal over eens dat de beste ploeg had gewonnen. De talrijk meegereisde FC Brakel-supporters konden niet anders dan zich neerleggen bij een verlengd verblijf van hun club in de Derde provinciale. Tijdens dit seizoen speelde FC Brakel de animorijke derby’s met de ploegen uit de fusiegemeenten Zegelsem, Elst en Everbeek, ook met naaste buren Bonanza uit Sint-Martens-Lierde en Horebeke. Voor al de ploegen van de reeks was de thuismatch tegen bezoeker FC Brakel dé match van het seizoen, gekenmerkt door een toprecette. Er waren drie doelpuntenfestivals : Zegelsem – FC Brakel (1-6), FC Brakel-Horebeke (7-1) en FC Brakel-Elst (7-2). In de eindrangschikking werden de buren Zegelsem en Everbeek respectievelijk als voorlaatste en laatste in de reeks afgevlagd.

1991-1992

Tijdens het voetbalseizoen 1991-1992 kon FC Brakel de hoge verwachtingen om kampioen te spelen in de Derde provinciale absoluut niet inlossen. De club eindigde verdienstelijk in de middenmoot van het klassement op de 8ste plaats en kon 1/3 van zijn wedstrijden winnen. Dit jaar waren er de wedstrijden tegen de ploegen uit nabijgelegen Sint-Maria-Lierde en Deftinge. Ook Elst en Bonanza vertoefden nog in de reeks. Merkwaardige vaststelling aan de top van de rangschikking want de eerste vier ploegen totaliseerden op het einde van het seizoen 37 punten op de teller (Ophasselt, VV Etikhove, Nederzwalm en Sint-Maria-Lierde). De voetbalclub uit Ophasselt verwierf uiteindelijk de eerste plaats want het team had het meeste wedstrijden gewonnen. Deftinge werd afgetekend de hekkensluiter van de reeks. De buren uit Elst haalden in de eindrangschikking 1 punt meer dan FC Brakel, wat resulteerde in een 7de plaats. De onderlinge confrontaties eindigden als volgt : FC Brakel-Elst (0-2) en Elst-FC Brakel (1-3). In februari 1992 bestond FC Brakel een halve eeuw en mocht er “Koninklijke” aan de naam toegevoegd worden. De supportersclub “Red Stars” vierde het 50-jarig bestaan van de club met een jubileumbal.

1992-1993

Tijdens het seizoen 1992-1993 zou FC Brakel al snel door de mand vallen en werd veel te licht bevonden om enige rol van betekenis in het kampioenschap van de Derde provinciale te spelen. In vergelijking met het eindklassement van vorig jaar (8ste plaats) gaf Roodzwart 3 plaatsen prijs en eindigde op de 11de stek. De voetbalentourage van de Brakelse deelgemeente Elst was in zijn nopjes want hun club eindigde 5de in de reeks met maar liefst 13 punten voorsprong op FC Brakel. In de onderlinge duels boekte FC Brakel een erg tekenende nul op vier : Elst-FC Brakel (2-1) en FC Brakel-Elst (1-4). Het verdienstelijke Elst won dit seizoen 15 keer, terwijl FC Brakel slechts 10 wedstrijden met twee punten wist te verzilveren en zelfs 15 keer een nederlaag diende te incasseren. De club uit Bevere won nipt het kampioenschap met 1 punt voorsprong op Munkzwalm, terwijl Mater laatste in de reeks eindigde. Sparta Geraardsbergen vertoefde dit seizoen opnieuw in de Derde provinciale en diende zich te verzoenen met de 12de plaats, met één punt minder dan FC Brakel. Deze Geraardsbergse club snoepte twee jaar terug in de Derde provinciale de kampioenstitel weg voor de neus van FC Brakel en stootte door naar de Tweede provinciale, alwaar het vorig jaar te zwak werd bevonden en opnieuw degradeerde. Sparta Geraardsbergen kruiste in het verleden al vele malen de degens met FC Brakel.

1993-1994

Na 4 jaar voetbal in de Derde provinciale stapte FC Brakel na het seizoen 1993-1994 in de lift richting de Tweede provinciale. De club speelde kampioen en behaalde 46 punten uit 30 wedstrijden, waarvan het er 20 won, 4 verloor en 6 gelijkspeelde. FeeCee scoorde 70 keer en slikte slechts 20 tegendoelpunten. Buur Oudenhove werd 2de op 5 punten en had tijdens dit seizoen 25 doelpunten minder gemaakt dan FC Brakel. Na de onderlinge confrontaties werden de punten netjes verdeeld. Het toptreffen achter de watermolen tussen FC Brakel-Oudenhove eindigde op 1-0 en werd bijgewoond door meer dan duizend toeschouwers. In zijn thuisbasis slaagde Oudenhove er in om FC Brakel te kloppen met 2-0. Ophasselt werd opgezadeld met de rode lantaarn terwijl Elst en Deftinge eveneens degradeerden naar de Vierde provinciale. FC Brakel realiseerde thuis tegen Kwaremont een monsterscore van 9-0. De kampioenstitel werd op zak gestoken na thuiswinst tegen Maarkedal met 2-1 in de aanwezigheid van 700 supporters. De ontlading bij de FC-aanhang was enorm. De club had reeds een week vroeger aanspraak kunnen maken op de titel, doch de zenuwen speelden zodanig parten dat de match op het veld van Onkerzele uitdraaide op een verliesbeurt met 3-2. Na de match tegen Maarkedal kon het feest beginnen, een feest waar de supporters met volle teugen van genoten. Het clubbestuur zag opnieuw een mooie toekomst in het verschiet. Men had de bedoeling om de volledige kern te behouden, alsook enkele versterkingen te realiseren teneinde te kunnen meedraaien in de Tweede provinciale. Na het behalen van de kampioenstitel werd FC Brakel ook gehuldigd door het gemeentebestuur en de door de sportraad. De club werd ten gemeentehuize beloond met twee grote kampioenenbekers. Op zaterdag 14 mei 1994 vond het kampioenenbal plaats in de kantine van FC Brakel. Tevens zou Roodzwart aan renovatie doen van zijn installaties. De kampioenstitel van dit seizoen kwam er exact 18 jaar na de vorige kampioenstitel, daterende van het seizoen 1975-1976. Toen rijfde FC Brakel de titel binnen in de Tweede provinciale onder het sportief bewind van Prudent Bettens.

FC Nederbrakel,
de pioniersploeg uit het Brakelse voetbal
Seizoen 1948-1949

Staand v.l.n.r. : Frans Baguet, De Staercke, Willy Van Caeneghem, Goditiabois, André Van Der Linden, Theophiel Van Twembeke, Carlos Vandemaele, Paul Otte
Gehurkt v.l.n.r. : Albert Van Wijmeersch, Julien Blommaert, Willy Rombaut, Florent Blommaert, Fernand De Temmerman, Mensbrugge

1994-1995

Tijdens het seizoen 1994-1995 trad FC Brakel opnieuw aan in de Tweede provinciale. Verschillende nieuwe spelers werden aangetrokken, een nieuw organigram van het bestuursapparaat werd voorgesteld en er stond in het weekend van 20 en 21 augustus een jeugdtornooi op het programma. Een reeks oefenwedstrijden dienden bovendien garant te staan voor een goede competitiestart. Het seizoen verliep echter eerder wisselvallig. De geambieerde plaats in de top vijf bleek veel te hoog gegrepen. FC Brakel strandde op de 9^de stek met 27 punten. Gouwgenoot Nederename haalde de kampioenstitel binnen. Deze club was geen partij voor FC Brakel, want in de onderlinge duels delfde Roodzwart tweemaal het onderspit met telkens 3-1 cijfers. Bovendien won Nederename 20 wedstrijden, terwijl FC Brakel er slechts 10 met een overwinning kon verzilveren. Dikkelvenne werd met de rode lantaarn opgescheept. Vóór de aanvang van dit seizoen circuleerde in sommige Brakelse voetbalkringen het gerucht dat er na afloop van het seizoen misschien opnieuw uitzicht zou komen op derby’s tussen OLSA en FC Brakel. Men voorzag immers enerzijds dat OLSA uit de Bevordering (Vierde klasse) zou zakken naar de Eerste provinciale, terwijl anderzijds FC Brakel uit de Tweede provinciale zou promoveren naar de Eerste provinciale. Niets was echter minder waar, want dorpsgenoot OLSA wist zich te handhaven op de 11^de plaats in de Bevordering.

1995-1996

Vanaf het seizoen 1995-1996 werd het driepuntensysteem ingevoerd. Vanaf nu kreeg de winnaar van een wedstrijd drie punten in plaats van twee. Zoals voorheen kreeg de verliezer geen punten en bij een gelijkspel kreeg elke ploeg één punt. FC Brakel ving de competitie aan met een blitzstart op het voetbalveld van Meerbeke (0-5), gevolgd door een thuiszege tegen Grotenberge (2-0). Daarna geraakte de regelmaat in de goede uitslagen een beetje zoek. Toch werd bij afsluiten van het seizoen een mooie 4^de plaats geboekt. SK Aalst werd kampioen met twee punten voorsprong op Hofstade, ook al een ploeg uit de Aalsterse regio. FC Brakel telde 7 punten achterstand op SK Aalst, verloor tegen deze Aalsterse club thuis achter de watermolen met 0-1, maar won later op het seizoen met dezelfde cijfers op het veld van SK Aalst. Er waren ook nog twee afgetekende FC-zeges : thuis tegen Aaigem (6-0) en op verplaatsing tegen Grotenberge (1-5). De laatste plaats in het klassement was weggelegd voor Onkerzele dat slechts 1 wedstrijd won en er 25 verloor.

Seizoen 1978-1979 : 22^ste speeldag
Streekderby en kaskraker in de Eerste provinciale
FC Brakel – SK Geraardsbergen : 0-1
In aanwezigheid van 2500 toeschouwers moet FC Brakel aan de vertrouwde watermolen zijn titelambities terzijde schuiven. De kampioenstitel is voor SK Geraardsbergen.
Op de achtergrond alom supporters met links de tribune, in het midden de kantine en rechts de bovenste hoek van het veld aan de ingangsweg van het terrein.
(foto Lucien Oosterlinck – Gijzenzele, reproductie uit krant De Beiaard)

1996-1997

Het seizoen 1996-1997 werd voor FC Brakel een afknapper van formaat. De club werd namelijk afgetekend allerlaatste van de reeks en diende dan ook tot ieders verbijstering af te druipen uit de Tweede provinciale. Roodzwart totaliseerde aan het slot van het seizoen 9 punten achterstand op het voorlaatste geklasseerde Hofstade. De eerste plaats werd ex-aequo ingenomen door Lebeke en Opstal. Beide clubs haalden 55 punten, elk met evenveel gewonnen en verloren wedstrijden. Na een testmatch trok Lebeke uiteindelijk het laken naar zich toe. FC Brakel verloor glansloos de twee derby’s met buur SV Geraardsbergen, dat vorig seizoen was gedegradeerd uit de Eerste provinciale. Te Geraardsbergen werd het 3-1, thuis aan de watermolen 0-3. In oktober 1996 werd FC Brakel op Kerksken vernederd en ingeblikt met 9-2 cijfers. Ook thuis kreeg de club op 13 april 1997 een pandoering van jewelste van de toekomstige kampioenenploeg uit Lebeke (0-9). De week erop kreeg Roodzwart op Buggenhout een forfaitscore te verwerken. Erg typerende resultaten voor de sportieve zwakte van de club. Het Nederbrakelse voetbal maakte dit seizoen een erg slechte beurt, want ook Olsa Brakel degradeerde uit de Bevordering naar de Eerste provinciale.

1997-1998

Seizoen 1997-1998 : opnieuw in de Derde provinciale, opnieuw voetbal tegen heel wat clubs uit de nabije omgeving zoals Elst, Bonanza, Deftinge en Sint-Maria-Lierde, opnieuw pittige en charmevolle kleine streekderby’s. Feecee zat nu wel een trapje lager op de provinciale ladder maar toch slaagde de club er niet in om beter voetbal te brengen. Er waren wel geen degradatiezorgen, maar toch eindigde Roodzwart op de slotdag van de competitie slechts op een magere 12^de plaats in de rangschikking. Aan de top van het klassement haalde E. Moerbeke het op Sint-Maria-Lierde met 3 punten voorsprong, terwijl in de onderste regionen Bonanza voorlaatste werd en Strijpen als laatste werd afgevlagd. Tegen hekkensluiter Strijpen boekte FC Brakel twee riante overwinningen : thuis 6-0 en op verplaatsing 1-5.

1998-1999

Na de laatste speeldag van het seizoen 1998-1999 bezette FC Brakel de 9^de plaats in het klassement van de Derde provinciale. In vergelijking met vorig seizoen was er slechts een schrale winst van drie plaatsen in de rangschikking. De titel was weggelegd voor Ardennen, gevolgd door Elst (2^de) en Oudenhove (3^de). Ophasselt kreeg de rode lantaarn toebedeeld. Het spelniveau van Roodzwart tijdens de confrontaties met de buurtploegen was niet van dien aard om over naar huis te schrijven. Tegen Oudenhove werden weliswaar de punten verdeeld (thuis 3-2, op Oudenhove 2-1. Tegen Elst daarin tegen werden twee verliesbeurten opgetekend (thuis 3-7, op Elst 5-2). Achter de watermolen ging Roodzwart af als een gieter tegen buur Opbrakel (0-3), terwijl de tweede confrontatie te Opbrakel uitdraaide op een billijk 0-0 resultaat. Op de laatste speeldag van de kalender werd het thuistreffen tegen kampioen Ardennen verzilverd met een 2-1 overwinning. Deze wedstrijd had echter geen enkele sportieve spankracht want Ardennen kroonde zich al eerder met voorsprong tot de beste van de reeks.

1999-2000

Tijdens het seizoen 1999-2000 kwam FC Brakel in wel erg woelig vaarwater terecht. Roodzwart bakte er echt niets meer van, kon tegen andere clubs geen vuist maken, wist slechts 3 wedstrijden te winnen, verloor er 18 en eindigde uiteindelijk op een fatale 15^de plaats. De degradatie naar de Vierde provinciale werd een feit. Menigeen kon het bijna niet geloven dat FC Brakel nu ook al het niveau van de Derde provinciale niet meer aankon. De club was nu wel al vele jaren de schim van de schitterende ploeg die het ooit was geweest maar zakte nu toch wel erg diep weg. Tristesse bij de nog getrouwe supporters in het clublokaal en in de kantine. Er ontstond een malaise op het al erg verzwakte bestuursapparaat van Roodzwart. De club werd bovendien geconfronteerd met een erg beperkte financiële armslag. Ook was er al lange tijd een acuut gebrek aan vrijwilligers. Het omvangrijke supportersbestand uit de memorabele tijden was door de jaren heen al ferm uitgedund. De slechte prestaties van de laatste seizoenen zouden het tot quasi niets herleiden. Bovendien was er ook de bevreemdende vaststelling dat veel supporters, sympathisanten en bestuursleden van weleer, het tijdelijke al voor het eeuwige hadden moeten verwisselen en niet eens de gestage neergang van hun geliefde club zouden meemaken. Van een betekenisvolle “verjonging” binnen de club was verbazingwekkend genoeg weinig tot geen sprake. Buur Elst werd kampioen van de reeks en speelde FC Brakel op een achterstand van maar liefst 46 punten. Al op de tweede speeldag kwam Elst naar de watermolen afgezakt en zette er meteen de puntjes op de i. Het won met 0-3. Als laatste in de eindrangschikking werd Boekel afgevlagd, dat FC Brakel vergezelde naar de Vierde provinciale.

1990-1991 : Derde provinciale C : 2e met 44 punten uit 30 wedstrijden (19 g, 5 v, 6 z)
1991-1992 : Derde provinciale D : 8e met 31 punten uit 30 wedstrijden (10 g, 9 v, 11 z)
1992-1993 : Derde provinciale C : 11e met 25 punten uit 30 wedstrijden (10 g, 15 v, 5 z)
1993-1994 : Derde provinciale C : 1e met 46 punten uit 30 wedstrijden (20 g, 4 v, 6 z)
1994-1995 : Tweede provinciale A : 9e met 27 punten uit 30 wedstrijden (10 g, 13 v, 7 z)
1995-1996 : Tweede provinciale B : 4e met 55 punten uit 30 wedstrijden (16 g, 7 v, 7 z)
1996-1997 : Tweede provinciale B : 16e met 23 punten uit 30 wedstrijden (6 g, 19 v, 5 z)
1997-1998 : Derde provinciale D : 12e met 38 punten uit 30 wedstrijden (10 g, 12 v, 8 z)
1998-1999 : Derde provinciale D : 9e met 40 punten uit 30 wedstrijden (13 g, 16 v, 1 z)
1999-2000 : Derde provinciale C : 15e met 18 punten uit 30 wedstrijden (3 g, 18 v, 9 z)

Seizoen 1976-1977 : 6 maart 1977
Dorpsderby te Nederbrakel in de Eerste provinciale
OLSA – FC Brakel : 1-1
In de nek-aan-nek race naar de titel met grote concurrent Aalter laat FC Brakel een erg kostbaar punt liggen op het veld van OLSA aan de Driehoekstraat.
Op de foto : supporters van FC Brakel.
(samengestelde uitsnede uit de film op youtube : OLSA-FC Brakel)

2000-2011 :

2000-2001

Bij de aanvang van het eerste volledige voetbalseizoen in het nieuwe millenium (2000-2001) startte het wel erg zwakke FC Brakel noodgedwongen in de Vierde provinciale. De hoop op beterschap werd alras de grond ingeboord. Het ergste leed was bovendien nog niet geleden, want het verval zette zich gewoonweg op alle niveaus verder door. FC Brakel stond nergens meer en bereikte het absolute dieptepunt in zijn bestaan. De club werd allerlaatste in de Vierde provinciale, totaliseerde 8 punten, won slechts 1 match, verloor er 24 en speelde 5 keer gelijk. De FC-doelwachter diende zich 118 keer om te draaien om de bal in het doel op te rapen. Buurtploeg Zegelsem speelde afgetekend kampioen met 74 punten, telde 11 punten meer dan het 2^de geklasseerde Zevergem en totaliseerde maar liefst 66 punten voorsprong op zijn gewezen grote voetbalbroer FC (Neder)Brakel. Het was nu wel echt voor iedereen duidelijk dat FC Brakel op alle vlakken op de rand van de afgrond bengelde.

2001-2002

Na het complete debacle van vorig seizoen wisten een handvol FC-getrouwen de club recht te houden. Ze slaagden er zelfs in om beterschap in de gelederen te brengen. In de eindrangschikking legde FC Brakel immers beslag op de derde plaats, wat promotie betekende naar de Derde provinciale. De eerste ronde was relatief zwak door verschillende kwetsuren, maar dankzij een erg sterke tweede ronde met slechts weinig puntenverlies, kon de club het vagevuur van de Vierde provinciale achter zich laten. Er was nog eens feest aan de watermolen. Boekel behaalde de kampioenstitel en telde 4 punten voorsprong op FC Brakel.

Foto van 12 september 2021
Blik op het bovenste doel van het terrein van FC Brakel,
met daarachter de gradins, volledig dichtgegroeid met struiken en bomen.
Niet weinig voetballiefhebbers krijgen een onwezenlijk gevoel als ze dit vergelijken
met de aan hun geestesoog voorbijtrekkende beelden van diezelfde gradins van weleer,
gradins vele jaren ingepalmd door talrijke voetbalsupporters.
Anno september 2021 is het 10 jaar geleden
dat FC Brakel het nieuwe voetbalseizoen 2011-2012 niet meer zou aanvatten.
De club werd immers in juni 2011 geschrapt van de bondslijsten.

2002-2003

Opnieuw een trapje hoger op de provinciale voetballadder. Na een verdienstelijk seizoen wist FC Brakel de 6^de plaats te verwerven in de Derde provinciale. Roodzwart speelde derbywedstrijden tegen de buurtploegen Oudenhove, Elst, Zegelsem en Opbrakel. Van deze acht wedstrijden was FC Brakel drie keer aan de winnende hand, maar delfde ook vier maal het onderspit en speelde één keer gelijk. De buren uit Oudenhove waren oppermachtig en kroonden zich dan ook afgetekend tot kampioen. Petegem S, vorig jaar met FC Brakel overgekomen van de Vierde naar de Derde provinciale, werd laatste en bijgevolg terug naar de Vierde provinciale verwezen.

Foto van 10 mei 2022
Good old André De Vleeschauwer (92 jaar) en Georges De Stercke (91 jaar) op bezoek op het voetbalplein van FC Brakel, met op de achtergrond de roodzwarte achterdeur van de kantine.
Beide vrienden voor het leven, ook school- en legermakkers van weleer, behoren anno mei 2022 tot de heel weinigen die nog kunnen terugblikken op het aanvangsjaar van FC Nederbrakel in 1942.
Ze herinneren zich bijvoorbeeld nog heel goed het reeds lang verdwenen allereerste FC-voetbalplein, gelegen aan de huidige Geraardsbergsestraat (Herreweg in die tijd).
André De Vleeschauwer gaf jarenlang het beste van zichzelf voor zijn club FC Brakel, als helper bij de werkzaamheden aan het terrein, als afgevaardigde van de jeugdploegen en ook als bestuurslid van de club. Bovendien nam hij vele jaren de goede zorgen op zich bij de publicatie van het clubblad “Rood en Zwart”, waarbij via een stencileermachine de clubbladboekjes in grote getale aangemaakt werden.
Ook Georges De Stercke was verschillende jaren jeugdbestuurslid, tevens schatbewaarder van het jeugdbestuur en afgevaardigde van een  jeugdploeg.

2003-2004

Na afloop van het seizoen 2003-2004 prijkte FC Brakel op de 11^de plaats in de Derde provinciale. De club eindigde juist na Opbrakel (10^de) en juist voor Elst (12^de). Dit drietal haalde elk 37 punten waarbij FC Brakel en Opbrakel wel evenveel wedstrijden wonnen en verloren, maar waarbij Opbrakel 2 gemaakte doelpunten meer totaliseerde dan FC Brakel. Daarentegen won Elst 1 wedstrijd minder. Munkzwalm ging met de oppergaai aan de haal, terwijl Zegelsem de laatste plaats voor zijn rekening nam. Zegelsem verloor 24 van zijn wedstrijden, maar slaagde er toch nog in om op de laatste speeldag FC Brakel in zijn thuisbasis aan de watermolen te komen verschalken met een 0-2 zege. Op het einde van dit seizoen legde Elst er het bijltje bij neer en stopte alle voetbalactiviteit.

Op zaterdag 4 oktober 2003 werd in de kantine van FC Brakel de reünie der “Oude Gloriën” georganiseerd. Die avond zouden tussen pot en pint de ex-spelers, de ex-trainers, de bestuursleden, de medewerkers en de sympathisanten in een gezellige sfeer nog eens de vele herinneringen uit de gouden tijden van de club van onder het stof halen.
Herinneringen aan de legendarische en bitsige dorpsderby’s tegen eeuwige rivaal OLSA, tevens aan de spektakelrijke topconfrontaties tegen de gouwgenoten Oudenaarde, Zottegem, Geraardsbergen en Ronse, enz …
Ook zou er nog veelvuldig teruggeblikt worden op heel wat avonturen van FC Nederbrakel op het voetbalplein aan de Koningsbronnen…

Seizoen 1978-1979 in de Eerste provinciale
FC Brakel – FC Ronse : 3-2
Nadat FC Ronse een 0-2 voorsprong wist uit te bouwen,
zou FC Brakel 10 minuten voor affluiten alsnog een 3-2 winst weten te realiseren. Tijdens deze wedstrijd bleef de Brakelse aanhang dan ook niet gespaard van heel veel emoties.
(foto reproductie uit krant De Beiaard)

Eind de jaren zeventig begin de jaren tachtig, behoorden de massaal bijgewoonde spektakelderby’s tussen FC Brakel en Club Ronse veruit tot de meest kleurrijkste, sfeervolste en pittigste wedstrijden van heel het seizoen, dit zowel aan de watermolen te Nederbrakel als in het park Lagache te Ronse.
Het waren voor Club Ronse dan ook vooral de helse en tumultrijke wedstrijden tegen FC Brakel die de sfeer uit vervlogen tijden in het park Lagache deden herleven. De toeschouwersaantallen liepen aldaar op tot 3500 betalenden.
Ook te Brakel scheerde de publieke belangstelling hoge toppen met minstens 2500, richting de 3000 man.

2004-2005

Het seizoen 2004-2005 werd een doorslagje van het vorig seizoen. FC Brakel kon de 9^de plaats in de Derde provinciale bemachtigen en eindigde aldus in de middenmoot van het klassement. Dat was twee plaatsen winst in de rangschikking in vergelijking met het vorig seizoen. De voetbalclub uit Ede onderscheidde zich door kampioen te spelen, terwijl Schendelbeke zich afgescheiden liet optekenen als hekkensluiter. Buur Opbrakel klasseerde zich mooi 4^de en was dus de meerdere van FC Brakel. Dat bleek ook uit het resultaat van de onderlinge confrontaties, waarbij FC Brakel slechts 1 punt op 6 kon sprokkelen. De buurtploegen Bonanza en Deftinge strandden respectievelijk op 10^de en 12^de plaats.

Omstreeks de jaren 1966 of 1967 :
Vervlogen tijden op het reeds lang verdwenen voetbalplein van FC Nederbrakel aan de Koningsbronnen.
Links op de foto de FC-speler Marc De Merlier,
rechtsback bij FC Brakel van 1955 tot 1977.
Op de achtergrond de FC-tribune, afgeladen vol met supporters.

Omstreeks het jaar 1979 :
de veteranenploeg van FC Brakel.
In het kader van de meikermis Opbrakel vond op het terrein van SK Opbrakel een heel wat bijval kennende veteranenderby plaats tussen OLSA en FC Brakel,
onder leiding van scheidsrechter Bosfee 1979 Carine Cleirbaut.
De veteranen van FC Brakel verschenen met tien spelers op het veld aangezien een FC-speler even vóór de match onwel werd en diende overgebracht te worden naar het ziekenhuis.
Staand v.l.n.r. : Michel Spitaels, ?, Luc Spitaels, Van der Biest, André Van Der Linden
Gehurkt v.l.n.r. : Alfons De Mets, Marc Desterke, Georges De Stercke, Luc Blondelle, G. De Pessemier (afwezig Elly De Geeter)

Laatste update (9 mei 2024) :
-seizoen 2004-2005

Wordt vervolgd…